Wachttijden zijn er overal in de cure; dat is een realiteit en met de toegenomen vergrijzing en toegenomen zorgvraag zullen deze met onveranderd beleid groeien wat een bedreiging is voor een eerlijke verdeling van schaarse middelen: wie al binnen is krijgt alles; wie op de wachtlijst staat krijgt niets versus iedereen net even wat minder,
Maar de realiteit is dat vrijwel overal de verwijzingen direct na binnenkomst worden getrieerd; wat spoed is of wat spoed lijkt wordt snel gezien of krijgt voorrang; maar iemand met milde klachten moet lang wachten. Op deze wijze wordt door artsen overal in Nederland geprobeerd de gezondheiddsschade van de capaciteitsproblematiek te reduceren. Het gevolg is dat er dus ook geen universele wachttijd meer is dus die kan je ook niet opvragen. Voor sommigen is de wachttijd 1 dag ; anderen wachten meerdere maanden. De Nza zou beter kunnen gaan controleren op de aanwezigheid van een triage systeem; is dat eerlijk en goed geborgd? En de centrale vraag is hoe effectief de triage is om wachtlijst gezondheidsschade te voorkomen. Ook zou de Nza kunnen overwegen het aantal unieke patiënten op een wachtlijst op te vragen en een ratio tussen het aantal unieke patiënten in de organisatie versus het aantal unieke patiënten op de wachtlijst kunnen monitoren. Zo kijken ze naar het volume van wachtenden ipv naar de wachttijd, want dat wordt vooral door patoientfactoren bepaald. De Nza moet het idee dat er één wachttijd is als concept snel overboord zetten; dat staat te ver af van de huidige realiteit. Vanuit de aanname dat wachtlijsten voortaan een gegeven zijn is een goede triage van verwijzingen hetgeen waar je het verschil mee maakt