In de praktijk blijkt het lastig om personeel meer uren te laten werken, zoals minister Helder graag wil. Dat komt onder meer doordat het management van dag tot dag de handen vol heeft aan het draaiende houden van de zorgverlening. Een speciaal traject dat zorgorganisaties helpt de werkkracht te vergroten, kan het management er dan niet bij hebben.
Tot nu toe heeft de non-profitstichting
Ik vraag mij af hoeveel procent van de zorgmedewerkers al meeruren draaien?
Heb het idee dat er inmiddels chronisch wordt overgewerkt en dat het op contract stellen hiervan dus geen werkdrukvermindering zal opleveren.
Niet alle zorgorganisaties hebben een stafafdeling P&O. Die beeldvorming is sterk gekoppelde aan de paar honderd (heel) grote zorgorganisaties. Veel zorgorganisaties hebben bovendien te maken met zorgfinanciers die tarieven hanteren die weinig ruimte bieden bieden voor verruimen van contracten. Zo zie je ook een groot verschil in dit potentieel pakken tussen Wlz gefinancierde organisaties (die meestal wat ruimer in de financiering zitten) dan Zvw en Wmo gefinancierde organisaties. In de Zvw en Wmo zie je dat doelmatig geachte ureninzet per client daalt en dat volumes nog steeds niet meegroeien met de toegenomen zorgvraag. De prikkel om flex i.p.v. vast en minder uren op contract ligt dan eerder op tafel dan de uitbreiding van uren. Een belangrijke sleutel ligt dus bij de financiering van de zorg en die wordt 0 (nul) keer genoemd in het artikel.
Het operationeel management in VVT zou geen tijd hebben om met zorgprofessionals meeruren contracten overeen te komen. Dat komt waarschijnlijk omdat ze meewerkend zijn in de zorg, logisch dus! Maar hoe zit dat met de stafafdeling P&O?