Het is allemaal niet zo zwart-wit.
Er kunnen verschillende motieven zijn om e-health in te zetten. Deze hoeven elkaar niet uit te sluiten. E-health kan een kostenbesparing opleveren, maar kan ook een meerwaarde hebben voor de patiënt of cliënt. Deze meerwaarde kan ondermeer bestaan uit meer regie over de eigen behandeling door plaats- en tijdonafhankelijkheid of door ruimere openingstijden of simpelweg door minder reis- en wachttijd.
E-health interventies hoeven bovendien face-to-face contacten niet uit te sluiten. E-health interventies zijn net als face-to-face interventies mogelijke onderdelen van een behandelplan. De mate van inzet en de positionering van deze onderdelen in het behandelplan moeten aansluiten bij de behandeldoelen en de eigenschappen van de behandelde.

Toch blijf ik het merkwaardig vinden: het heilige vuur waarmee gepoogd wordt het aantal face-to-face contacten te verminderen binnen een psychotherapie. Nee, ik ben niet tegen e-health, maar ik wantrouw wel de motieven van een toenemende promotie ervan.
Daarom vind ik het ook een politiek frame om bevordering van ‘zelfredzaamheid’ toe te schrijven aan e-health. Ten minste: in je eentje actief met je problemen aan de slag gaan is toch niet ‘zelfredzaam”?
Iedere ‘klassieke’ psychotherapeut beoogt zichzelf overbodig te maken en wil zo kort als mogelijk behandelen.
Maar de kracht van een ’therapeutische relatie’ en het ruimte geven aan ‘de mens en zijn verhaal’ past hoe langer hoe minder in een technocratische samenleving, waarin cognitieve gedragstherapie het hoogste goed is (omdat er veel statistiek over beschikbaar is) en waarin psycho-educatie gelijk gesteld wordt aan psychotherapie.
In onze maatschappij zijn de economische kosten en baten van zorg belangrijker geworden dan de kwaliteit van leven. In een samenleving waarin alles gematerialiseerd moet zijn, zijn slechts getallen waar (ROM). Oh ja, video contact is ook contact. Nee dus. Zonder echt contact is afstemming niet mogelijk.