De problematiek rond de zorgplafonds van ziekenhuizen loopt steeds hoger op. Ziekenhuizen remmen de zorgvraag af door patiënten naar andere ziekenhuizen te verwijzen en ruziën met verzekeraars over geld. ‘Het niet betalen van geleverde zorg is gewoon diefstal.’
Steeds meer ziekenhuizen overschrijden de zorgplafonds
Met circa 25 miljard euro aan verzekerde medisch specialistische zorg (3,3% van bnp), vallen deze uitgaven in vergelijking met andere Westerse landen mee. Met genoemde knelpunten en bijbehorende morbiditeit en mortaliteit zou er financiële ruimte kunnen zijn om de toegankelijkheid te kunnen garanderen binnen dit verplichte stelsel.
Wim van harten en Jaap vd Heuvel hebben natuurlijk groot gelijk. Het stelsel kraakt echt in haar voegen. Een discussie over het niet functioneren van dit stelsel wordt door Den Haag angstvallig vermeden, maar gaat toch op korte termijn op de agenda komen. Ook wij zien het verschil tussen meerjarenafspraken met de dominante zorgverzekeraar en de jaar op jaar afspraken met de andere verzekeraars. Dat schuurt steeds meer.
Zo herkenbaar en zo frustrerend
Ook hier geldt dat de VVT sector, met name wijkverpleging, dezelfde problematiek kent. De verzekeraars bieden in contracten steeds lagere volumes waarvan steeds vaker op moment van aan gaan al duidelijk is dat de zorgaanbieders er met zijn bestaande populatie van zorgvragers (let op geen nieuwe cliënten) niet gaat uitkomen. En loopt die aanbieder in de loop van het jaar tegen het plafond aan omdat de bestaande populatie ouder wordt en progressie kent in aandoeningen en een autonome groei in zorgvraag heeft. De zorgaanbieder komt dan in discussie (als er überhaupt al enige dialoog ontstaat) of de zorg wel doelmatig is ingericht en krijgt min of meer de opdracht om voor eigen risico de zorg door te leveren (lees= er niet voor betaald worden). Een vervolgcontract levert dan voor het opvolgende jaar een nog lager volume of een opdracht om een bepaald percentage zorg te korten. De verzekeraar stelt dan op basis van de spreadsheet vast dat de zorg ondoelmatig is en stelt dat door aan het aantal uren zorg te sleutelen (terug te brengen) er betere zorg komt. Begrijpt u nu ook waarom aanbieders kiezen voor ongecontracteerde zorg; ook al worden ze dan voor “rotte vis” uitgemaakt.
En naast het sturen op volume en (te) lage tarieven, levert dit de verzekeraars een onderbesteding op in het begrote meerjarenkader.Tegelijk moet er wel 650 miljoen algemene middelen naar de langdurige zorg vanwege een hogere instroom dan verwacht: en waar komen die mensen vandaan denkt u?