Preventie moet makkelijk, goedkoop en breed implementeerbaar zijn om de opkomst van ouderdomsziektes en de obesitaspandemie te temmen. Toch blijft leefstijlinterventie in de praktijk een worsteling en is de investeringsbalans preventie-cure ver te zoeken.
Dit bleek afgelopen woensdag op het
Hallo beste lezer/lezeres,
Ik ken David van Bodegem van zijn boek ‘Ontpillen’.
Uit eigen ervaring weet ik dat jarenlang slikken van pillen zeer ongezond kan zijn.
Ik denk dat Hippokrates helemaal achter David van Bodegem zou staan.
Medisch ingrijpen mag toch niet doodsoorzaak nummer drie zijn?
Ik snap dat er weerstand is tegen de invoering van preventieve gezondheidszorg, en dat er artsen zijn die het echt niet sexy vinden. Hoe moet het immers met je baan als de symptoombestrijding wordt afgeschaft?
Ik las ook dat cliënten preventieve programma’s al snel saai vinden.
Ja, dat kan ik me levendig voorstellen.
Maar zou het niet ool leuk kunnen zijn, en prettig?
Zou een hele paradigma-verandering niet op zijn plaats zijn?
Als voorbeeld wordt wel het oude China aangehaald.
Daar kregen artsen betaald zolang mensen gezond waren.
Die artsen werden dus ontzettend goed in het bevorderen en in stand houden van gezondheid.
Er was geen (veelgenoemde) ‘perverse prikkel’.
Als Flowering Practitioner weet ik als geen ander wat mensen op de eerste plaats nodig hebben.
Liefdevolle aandacht is onontbeerlijk.
Of ze nu 0 zijn of 100, mensen gedijen uiteindelijk vooral door liefde.
En zijn artsen en verpleegkundigen de zorg niet veelal ingegaan vanuit roeping, dwz dat ze oprecht iets voor andere mensen willen betekenen?
En zweren diezelfde artsen niet ook de Hippokratische eed?
Ik snap dat je het echt niet sexy vindt als je het gevoel krijgt dat je baan op de tocht staat.
Maar misschien hoeft dat helemaal niet.
Mensen vinden het zo fijn als hun arts hen echt ziet en echt menselijke, warme aandacht voor hen heeft.
En dat kun je leren.
Niet als handigheidje, maar echt.
Want dat heeft iedereen al in zich.
Van nature.
Kijk maar naar heel jonge mensen.
Toen waren we nog heel open en spontaan.
Het keurslijf kwam later.
Mijn stelling: Het is nooit te laat om een gelukkige jeugd re hebben.
En dat kun je leren.
Niet zozeer uit boeken, hoewel die ook behulpzaam kunnen zijn.
Maar vooral in de praktijk.
Nodig zou dan persoonlijke begeleiding zijn. waarbij vrijheid blijheid voorop staat.
Want liefde laat zich immers niet dwingen.
Je kunt een appelboom wel proberen te dwingen sinaasappels voort te brengen, maar ja, het zijn appelbomen. Die geven geen sinaasappels.
Zo werkt het ook met mensen.
Er is werk genoeg.
Je hoeft het alleen maar anders in te vullen.
En daar zou ik graag een steentje aan bij willen dragen.
Als Flowering Practitioner ga ik holistisch te werk.
Ik zie mensen zoals ze zijn.
Er zijn niet alleen aangeleerde patronen, er is ook de mens zelf.
Zoals hij of zij echt is.
En dat plantje kan weer groeien, en zelfs tot bloei komen.
Zoals de Zen- jongens en -meisjes zeggen ‘Gras groeit niet door eraan te trekken. ‘
Mensen hebben gewoon wat aandacht en liefde nodig.
De gehanteerde methode of techniek is daarbij uiteindelijk niet
doorslaggevend.
Wat de coach in zichzelf heeft gerealiseerd wel.
Nou, je had het al in de gaten:
Dit is een verkapte sollicitatie.
Ik zou heel graag mensen willen bijstaan om het steeds leuker voor zichzelf te maken.
Het mooiste wat je kunt worden is jezelf.
En dat is in beginsel voor iedereen weggelegd.
Geïnteresseerd?
Dick Steegh
06 21 98 60 40
dsteegh612@gmail.com