De productieprikkel van medisch specialistisch bedrijven (msb’s) staat brede verspreiding van de juiste zorg op de juiste plek in de weg. Dat zegt consulent Jan-Peter Heida van onderzoeksbureau SiRM op basis van onderzoek naar gelijkgerichtheid en de juiste zorg op de juiste plek.
Zorg die niet per se in
Ik wil niet cynisch zijn, maar die aanvullende ‘betaaltitels’ (waarom voldoet ‘zorgprestaties’ niet meer?) gaan natuurlijk alleen maar volledig werken als ze de specialisten volledige compenseren voor de gederfde inkomsten. En dan is er weinig of geen sprake meer van lagere ziekenhuiskosten. Daarbij, als een huisarts goed gecoacht is t.a.v. bijv. diabetes 2 (D2), hoeft dat bij de volgende D2-patiënten niet of nauwelijks meer.
Verder moet je niet >alle< productieprikkels weghalen, want anders groeien de wachtlijsten weer (verder). Hoe dit probleem dan wel op te lossen? Tamelijk eenvoudig: relatieve uitkomstfinanciering. 'Relatieve', want het mag natuurlijk geen 'no cure, no pay' worden. Maar wat wel mag is dat de zorgaanbieder die kosteneffectievere zorg levert (beter en/of economischer) beter betaald wordt of eerder een contract krijgt.
Bij relatieve uitkomstfinanciering (een betere term) krijgt de zorgaanbieder wel per patiënt betaald, dus er blijft een productieprikkel. Maar binnen dat kader (beter) voor (betere) uitkomsten. Dat betekent dus ook dat een internist D2-patiënten die driemaandelijks gecheckt moeten worden op de bloedsuiker- en -vettenspiegel, daarvoor zonder omzetverlies naar de huisarts kan sturen.
De Tweede Kamer neemt niet altijd goede beslissingen naar mijn mening. Maar het is niet voor niets dat een bijna unanieme Kamer de motie-Smilde c.s. aannam, die om uitkomstfinanciering vroeg. Waarbij het kabinet er ook nog achter stond.
Een open deur die net zo goed voor specialisten in dienstverband (en dus voor het hele ziekenhuis) geldt. Die worden namelijk eveneens gebenchmarked op productie en er op aangesproken of in FTE op aangepast. De echte aandacht zou moeten uitgaan naar de benchmarking en dat dat, met te eenzijdige aandacht voor productie en te weinig oog voor kwaliteit zelfs door bijna alle MSB’s behalve als een op zich nuttige manier van naar jezelf en elkaar kijken, óók (zich onbewust van allerlei aannames en vooronderstellingen aan de basis ervan) als verdeelmodel wordt gebruikt. Pas dáár komt het ratrace-effect kijken. Nota bene: ik weet van overwerkte collega’s in den lande die inmiddels (op papier) parttime gaan werken om het feitelijk fulltime te kunnen bolwerken. Wat gebeurt er dan: de productie die eerst in 1FTE werd gedaan, lijkt nu op papier te worden gedaan in bijv 0.8 FTE. Terugrekenend lijkt de productie èn het honorarium per FTE dan met 20% te stijgen. De benchmark stijgt vervolgens voor iedereen! In plaats van het beeld van ‘grootverdieners die 4 dagen werken’ gaat het hier om overwerkte collega’s die een stap terug doen in inkomen, feitelijk fulltime blijven doorwerken en onbewust de benchmark laten stijgen: een desastreuze vicieuze cirkel voor JZOJP, professional en patiënt!
Goede analyse. Maar velen zijn hierin al voorgegaan. Niet alleen de financiering van de MSB’s deugt niet. Met name de financiering van de ziekenhuizen is extreem pervers. Iedere vorm van gewenste innovatie wordt gefrustreerd. Theoretisch kunnen ziekenhuizen andersoortige afspraken met MSB’s maken, maar dan worden ze zelf financieel afgestraft. Transformatiegelden en andere betaaltitels maken het financieringssysteem nog complexer en werken dus niet. In plaats van dit soort schijnoplossingen is het wachten op een minister die zijn verantwoordelijkheid neemt.
Het begint stuitend te worden hoe telkenmale msb’s en specialisten afgeschilderd worden als belemmering van innovatie en kostenbesparingen. De kosten van een 2 e lijnsconsukt zin voor 90 % ziekenhuskosten en voor 10 % specialistenkosten .
Een paar enthousiastelingen hebben allang in d gaten dat het verplaatsen van kennis naar de 1 e lijn daar waar het kan niet alleen tot een kostenbesparing kan leiden maar met name tot een vermindering van ziekenhuiskosten maar
Met name ook tot een verbetering ban kwaliteit van leven door onder andere ook minder wachttijden en reistijden met name ook voor begeleiders ( mantelzorgers). Minder in het ziekenhuis waar het kan leidt dan tot kostenbesparingen van 90 % . De investering die je doet als 2 e lijner om deze kostenbesparing en kwaliteitsverhoging te bewerkstelligen wordt negatief beloond. Dus vooral doorgaan met framen dan houden deze enthousiastelingen er vanzelf mee op .
Wat natuurlijk ook kan is dat dit systeem van gereguleerde marktwerking een bestaansrecht geeft aan firma’s als SIRm .. dan weer in opdracht van de Nza dan weer in opdracht van de NVz .. om rapportjes te schrijven met een gewenste uitkomst .. tegen betaling die gek genoeg dan ook weer door diezelfde enthousiastelingen en anderen met handen aan het bed moet worden opgebracht. Declaratie geschreven ,,,,, probleem gecontinueerd .
Dit systeem is hartstikke failliet !! En de duurste patiënt van de gezondheidszorg is de gezondheidszorg zelf .. !