Als ISO15189 geaccrediteerd, medisch laboratorium gericht op de eerste lijn gezondheidszorg, worden ook wij al jarenlang geconfronteerd met inkoopvoorwaarden van m.n. Zilveren Kruis Achmea die én tot zorgverarming én tot hogere kosten voor de verzekerden leiden. Voor het jaar 2024 hebben wij géén overeenkomst met Zilveren Kruis tot stand kunnen brengen. Dat heeft geleid tot het indienen van een handhavingsverzoek bij het NZa waarnaar ik bij deze gelegenheid graag verwijs: http://www.hethuisartslab.com

Ik kan me erg vinden in de voorgaande (bovenstaande) reactie. Ook wij hebben nu en bij de poging van 2020 aangedrongen, dat een wetsvoorstel bevorderen contracteren zich op beide contracteerpartners richt. Nu zijn de sancties en consequenties alleen bij de zorgaanbieders gelegd en is er geen enkele prikkel richting zorgverzekeraars om het contracteerproces te verbeteren. Het hele wetsartikel is zo ook meer geschreven als een verhullende boodschap om de werking van artikel 13, de keuzevrijheid van cliënten, verder te beperken. En zo de machtsbalans tussen zorgaanbieders en inkopende zorgfinancier verder naar de zorgfinancier door te laten slaan.
Ook in de VVT (wijkverpleging) zie je dat aanbieders op haast willekeurige wijze met boodschappen worden afgewezen als: “U bent niet innovatief genoeg”, “U bent niet doelmatig genoeg”, “in uw werkgebied hebben we al voldoende zorg ingekocht” enz. Nieuwe aanbieders kunnen hoog of laag springen: ze komen er niet tussen. Sowieso neemt het aantal contracten niet toe en is in de wijkverpleging al jaren sprake van onderbesteding.
In het IZA is de oude agenda van het hoofdlijnen akkoord wijkverpleging nagenoeg integraal overgenomen. in de jaren tussen 2018 – 2022 is nauwelijks voortgang geboekt en zo zijn de vraagstukken van 2018 in 2023 en nu 2024 nog even springlevend.
wij pleiten al jaren dat enerzijds het systeem is gebaseerd op contracteren en dat je dus voor het bereiken van je doelen (bijvoorbeeld passende zorg) juist meer moet contracteren. in plaats van verwijten te stapelen en beeldvorming uit te bouwen dat niet gecontracteerde partijen je zorg inkoopbeleid niet volgen. Als contracteren het stuur is waarmee je stuurt: ga dan sturen en pak dan de contractering op en kom tot een hogere contracteergraad. En laat artikel 13 ongemoeid: Vanwege keuze vrijheid maar ook vanwege de tegenmacht: aanbieders die nu niet tevreden zijn over de contractsvoorwaarden (en dat zijn de meesten) hebben gewoon minder positie als de wet doorgezet wordt. uiteindelijk wordt de zorg daar niet beter van en zijn uiteindelijk de clienten de dupe.

De voornaamste reden om niet te contracteren is ‘dat er al voldoende zorg is ingekocht’ volgens de zorgverzekeraar. Alle ellelange wachtlijsten en overtreden Treeknormen ten spijt.

Contractering heeft al jarenlang niks met kwaliteit te maken. Zorgverzekeraars kunnen, ook volgens het Ministerie van VWS (WOO info), de kwaliteit van zorgaanbieders in praktijk helemaal niet vaststellen. Contractering heeft meer met macro-omzetplafonds te maken waar zorgverzekeraars niet overheen willen gaan. Dus contracteren is een loterij, waarbij kosteneffectieve zorgaanbieders met alle mogelijke kwaliteitscertificaten gewoon niet gecontracteerd worden. In praktijk blijft daarmee alles een beetje bij het oude (wie gecontracteerd is blijft dat en nieuwe komen er niet doorheen). Dus wellicht moet er juist een contracteerplicht voor zorgverzekeraars komen indien zorgaanbieders aan transparant gestelde vereisten voldoen. Dan kunnen zorg-innovatieve en kosteneffectieve zorgaanbieders er makkelijker doorheen breken i.p.v. dat ze worden afgeschilderd als bewust ongecontracteerd en ongewenst.