Het nieuws rondom het reanimatiebeleid van St. Pieters en Bloklands Gasthuis zorgt voor een splitsing in de zorg. Huisartsen en verzorgenden verschillen van mening over wanneer verzorgers bewoners moeten reanimeren en wanneer zij dat niet moeten doen.
De Landelijke Huisartsen Vereniging (LHV) is
Toen ik in 2000 in een vertpleeghuis ging werken als verpleegkundig nachthoofd kreeg ik te horen dat er een “niet reanimeren” beleid was. Daar heb ik tegen geaggeerd. Ik heb gezegd ALTIJD te starten met reanimeren ( als er niet heel duidelijk was aangegeven dat de betreffende client inderdaad niet wilde). Ik ben en was immers verplicht om mijn kennis en kunde aan te wenden indien nodig. Ik snapte ook heus wel dat men daar echt af en toe gewoon dood gaat en ik heb vele bewoners begeleid naar het sterven en niemand uiteindelijk hoeven reanimeren. Ik heb daar dus ook dit item aanhangig gemaakt. Helaas ging alles zeer langzaam ; behalve bezuinigingen en ben ik twee en een half jaar later daar vertrokken voor dit item uitgewerkt was.
Waarom, vraag ik me af, wordt er beleid gemaakt over zo iets individueels ? Een waarom is er zoveel ophef over een onderwerp dat al zo lang bestaat. Dat is wat we in Nederland graag doen: beleid en ophef maken. Begrijpen we eigenlijk wel waar het over gaat ?