Eens met de nuancering van Peters. De rechter stelt terecht eisen aan resultaatgerichte financiering. Aan iedere individuele gemeenten nu de schone taak om te beoordelen of men hier al dan niet aan voldoet en of bijstelling van contract, werkproces of beschikking noodzakelijk is.
Verder interessant om eens kritisch te kijken naar de rechtszekerheid die cliënten hebben in het "oude systeem" waarin geindiceerd en afgerekend wordt in uren. Wat zegt een urenindicatie over wat een cliënt feitelijk aan ondersteuning mag verwachten? Uiteraard vloeit de keuze voor resultaatgericht indiceren/financieren mede voort uit de taakstellingen waarmee gemeenten zijn geconfronteerd, maar nadrukkelijk ook met de wens om het resultaat, waar de ingezette voorziening in moet voorzien, daadwerkelijk centraal te stellen.

@Tim Robbe: Met de hele grote lijn van het artikel ben ik het best eens. Dat heb ik niet ontkend. Waar ik problemen mee heb is met name de zin: "Volgens Robbe hadden gemeenten kunnen zien aankomen dat resultaatgericht indiceren niet mag". Resultaatgericht indiceren niet mag…..Die zin suggereert: alle resultaatgericht indiceren is nu van tafel, dat mag niet. En als je vanuit die zin het artikel leest, krijgen de diverse stellingen een heel andere waarde. Daar heb ik problemen mee. Resultaatgericht indiceren mag best nog, mits het resultaat concreet is aangegeven! Nu gaat het gerucht door Nederland dat het NIET meer mag. ONJUIST!

@Wim Peters. Ik stel: "De rechter zegt nu, zo mag je niet indiceren. In het indicatiebesluit moet ook staan hoe het resultaat moet worden bereikt" en "Gemeenten moeten nu opeens aangeven hoe de resultaten moeten worden bereikt, terwijl ze daar niet op hadden gerekend". Wat is daar anders aan dan waarmee je jouw reactie afsluit: "Want de wijze waarop het resultaat bereikt zal worden en wat dat resultaat concreet inhoudt moeten volstrekt helder zijn. Is dat zo dan is er op een juiste wijze geïndiceerd"?
Gemeenten moeten aan de bak en zorgorganisaties ook. Prima dat we niet meer NIET resultaatgericht indiceren, maar als we dan WEL resultaatgericht indiceren zal dat heel wat beter en anders moeten dan door veel gemeenten nu voorgestaan. De negatieve effecten ervan zijn duidelijk zichtbaar voor degene die zijn oor te luisteren legt. Vooralsnog hebben vooral niet de cliënten baat bij deze wijze van werken. Dat de hoogste rechter daar op juiste wijze met verwijzing naar het rechtszekerheidsbeginsel paal en perk aan stelt is te prijzen. Hulde!

Deze onjuiste interpretatie van een uitspraak van de CRvB stelt dat resultaatgericht indiceren NIET meer mogelijk is. Dat altijd in uren geïndiceerd moet worden.
De kern van de uitspraak van de CRvB, is dat het resultaat niet helder is. Als je een schoon en leefbaar huis krijgt weet je niet wat dat inhoudt en hoe dat gerealiseerd wordt. De Raad zegt:
"een duidelijke maatstaf mist….."
"…. stukken geven geen antwoord op welke concrete wijze het resultaat wordt ingevuld….."
"….. ook het overzicht van de zorgverleners geeft geen duidelijkheid, zodat de concrete zorg onduidelijk is….."
Om die redenen acht de Raad de manier waarop Rotterdam omgaat met resultaatgericht indiceren in strijd met het rechtszekerheidsbeginsel.
Dat betekent dat als men op een zodanige manier resultaatgericht indiceert dat de concrete zorg wel duidelijk is (door aan te geven, concreet, wat die hulp inhoudt) dit NIET in strijd is met het rechtszekerheidsbeginsel.
Met andere woorden, de interpretatie dat nu alle resultaatgericht indicatie onmogelijk zou zijn is onjuist!
Want de wijze waarop het resultaat bereikt zal worden en wat dat resultaat concreet inhoudt moeten volstrekt helder zijn. Is dat zo dan is er op een juiste wijze geïndiceerd.

Toch bijzonder dat de rechter resultaatgericht indiceren binnen de Wmo verboden heeft terwijl binnen de Zvw er een steeds duidelijkere roep is om tot resultaatgerichte bekostiging over te gaan. Juist vanuit de overweging dat de professional het beste weet hoe hij tot een bepaald resultaat (natuurlijk samen met de cliënt vastgesteld) moet komen. Dat degene die de zorg bepaald daarbij eisen stelt aan efficiency en dergelijk is ook logisch. Maar het is daarbij de verantwoordelijkheid van de zorgaanbieder om te kijken of hij voldoende middelen krijgt om de resultaten te bepalen.
Dat het daar mis gaat in de Wmo lijkt door alle uitspraken ook wel duidelijk. Het gevoel van zorgaanbieders dat ze moeten 'tekenen bij het kruisje' is groot. Overigens speelt ook dat binnen de Zvw-zorg. Resultaatgericht indiceren én bekostigen kan dan ook alleen een succes worden als beide partijen (aanbieder en financier) werkelijk in gesprek gaan over inhoud én budget van de zorg. Het zou jammer zijn als door deze uitspraak de regie over de inhoud van de zorg nog meer bij de gemeenten komt te liggen.