Het b-segment van de ziekenhuiszorg, waarvoor vrije onderhandelbare prijzen gelden, is een openeinderegeling. Dat staat in een uitspraak van de rechter. Daarmee plaatst hij het b-segment buiten het budgettair kader zorg, waarmee de overheid de kosten in de hand probeert te houden.
De rechter stak vorige week een
Basaal is de vraag kiest de minister nu voor marktwerking, ja of nee. Welke keuze dan ook, dan met alles wat daarbij hoort. Je kan niet het een doen en dan weer niet.
Begroten hebben ze bij het ministerie echter nooit gekund, vroeger niet, nu niet en in de toekomst niet. Maar leg deze onkunde niet neer bij het ziekenhuis. Vaste maar realistische tarieven, geen plafond om alle zorg die zich aanbiedt weg te werken is een oplossing. Maar door toegenomen zorgvraag zijn de totaal uitgaven te hoog, echter leg de verantwoordelijkheid bij de burger of verzekerde. Meer consumeren is hogere premie. Dat gebeurt bij andere schadeverzekeringen toch ook?
Ik weet ook niet waarom we zo nodig achter het USA-model aan willen hobbelen. Het lijkt me oevrduidelijk dat dat een verkeerd systeem is. Een in principe welvarend land waarbij massa’s mensen onverzekerd zijn, of tegen zeer hoge premies en de verzekeraars hebben alle macht om te bepalen wat ze wel en niet vergoeden. Hoe minder je vergoed, hoe beter je het doet voor de aandeelhouders.
Dat systeem heet in de Verenigde Staten “Managed Care” Dit heeft daar geen enkele invloed gehad op de hoogte van de kosten van de gezondheidszorg. We kunnen natuurlijk denken dat ze het daar niet begrepen hebben, maar het lijkt me op z’n minst handig te kijken naar de ervaringen met dit systeem.
Inderdaad, dan zal je duurdere kwaliteitspolissen krijgen voor de mensen die het kunnen betalen en prijsvechters voor mensen die minder geld (over) hebben voor gezondheidzorg: verantwoordelijkheid bij de burger. En, da’s minder fraai, maar wel het gevolg: De rijken leven langer omdat ze meer gezondheidszorg kunnen kopen.