Het beheersen van kosten en toekomstbestendigheid zijn extreem belangrijk. Echter afschaffen van art. 13 is niet de weg om dit te bereiken. Er worden verplicht 10-tallen miljoenen jaarlijks uitgegeven aan het valideren van tevredenheidsonderzoeken en het indirect in kaart brengen van de wens/tevredenheid van de patiënt. Echter als dit rechtstreeks zichtbaar wordt, zonder tussenkomst van een gevalideerd meetinstrument, (de voeten van de patiënt leiden de financiering) dan geven we “niet thuis”? Bovendien willen we marktwerking met z’n allen om o.a. kwaliteit te verbeteren en keuzevrijheid te bevorderen. Nu de intens bevochten keuzevrijheid er is, willen verzekeraars er stapsgewijs vanaf. Lijkt me geen wenselijke ontwikkeling, noch de intentie van de ZVW. Als ongecontracteerde zorg onfortuinlijke aspecten kent (oncontroleerbare groei, niet kostenefficiënt etc) dan dien je die aspecten (terecht!) te adresseren. Maar niet het kind met het badwater weg te spoelen.

Ik begrijp de stellingname van de verzekeraars wel, zij bieden veel keuzemogelijkheden. Maar die keuzemogelijkheden worden wel steeds beperkter. Liefst één grote aanbieder per regio. Terwijl meerdere mensen nou eenmaal graag kiezen voor een kleine of een identiteitsgebonden aanbieder.

Gelukkig is (of lijkt) het in strijd met de wet. Zo is er toch nog énige sprake van democratische controle op de wijze waarop er met de grootst denkbare zak geld wordt omgegaan door het kartel.
Ennuh….wat vindt de ACM eigenlijk van het feit dat VGZ en ZK als één machtsblok optreden in deze kwestie?