De nadruk die een door de overheid gestuurde zorg legt op solidariteit, samenwerking en vakmanschap van zorgverleners zou een aantal van de kernproblemen in het huidige zorgstelsel kunnen aanpakken.

* Afgestemde samenwerking in plaats van concurrentie: Zoals bekend heeft de concurrentie in het huidige zorgsysteem geleid tot inefficiëntie en onnodige administratieve lasten. Een door de overheid gestuurde zorg zou de focus kunnen verleggen naar samenwerking tussen zorgaanbieders en zorgverleners, wat het zorgproces kan versnellen en de werkdruk kan verlagen. Door zorgprofessionals meer ruimte te geven om samen te werken, kan men sneller tot de juiste zorg voor patiënten komen, wat zowel de kwaliteit ten goede zou komen als de kosten zou kunnen verlagen.

*Meer publieke regie en minder overhead: Het voorstel om de regie publiek te verankeren en onnodige overhead te verminderen, lijkt een directe manier om de bureaucratie die nu zo’n belemmering vormt, te verminderen. Als de zorg minder afhankelijk wordt van privé-investeerders en marketingkosten, komt er mogelijk meer geld vrij voor de daadwerkelijke zorgverlening.
Dit zou vooral in de geestelijke gezondheidszorg kunnen helpen om de werkdruk te verlichten en de wachttijden te verkorten.

* Betere toegankelijkheid en solidariteit: Het idee van solidariteit binnen het zorgsysteem is een belangrijk aspect van een door de overheid gestuurde zorg .
Door de zorgkosten te verdelen op een manier die minder afhankelijk is van private verzekeraars en meer van collectieve bijdragen, zou de zorg toegankelijker kunnen worden voor iedereen, vooral voor mensen die nu vastlopen in lange wachttijden voor zorg. Dit zou ook kunnen betekenen dat verwarde personen sneller de hulp krijgen die ze nodig hebben, waardoor de kans op escalatie van de situatie wordt verkleind.

* Focus op kwaliteit in plaats van kwantiteit: Een door de overheid gestuurde zorg benadrukt de kwaliteit van de relatie tussen zorgverlener en patiënt, wat essentieel is voor een effectieve behandeling, vooral in de geestelijke gezondheidszorg. Dit zou kunnen helpen om de zorg dichter bij de patiënt te brengen, wat het vertrouwen en de effectiviteit van de zorg zou vergroten. Als zorgverleners zich minder zorgen hoeven te maken over administratieve eisen en concurrentie, kunnen ze zich meer richten op het leveren van zorg die echt de problemen van de patiënt aanpakt.

Sinds wanneer houden we een interventie cardioloog verantwoordelijk voor de ongezonde leefstijl van een patiënt die op zijn tafel ligt voor een dotterbehandeling?
We moeten als GGZ niet in de val trappen alle maatschappelijke problemen op te kunnen lossen. Ook niet door een SPV in de meldkamer van de politie af te vaardigen.
De maatschappelijke ellende die ontstaan is door het doorgeschoten neo-liberale gedachtengoed (marktwerking en terug tredende overheid) wordt geframed door politici die geen moeite willen doen om de oorzaak aan te pakken maar liever aan symptoom bestrijding willen doen; “de GGZ moet het maar oplossen”.
Kwetsbare mensen zijn afgehaakt in onze individualistische prestatie maatschappij en daar ligt de oorzaak en nergens anders.