Zoals wel vaker worden hier vele denkfouten gemaakt.
‘De’ zorg word hier beperkt voor het gemak tot de cure, terwijl in de argumentatie ook sprake lijkt te zijn dat er care mee bedoelt word. Twee heel verschillende onderdelen van ‘de’ zorg welke behoorlijk anders functioneren en bekostigd worden. Daar is dus ook een onterecht simplificatie geweest welke het artikel in zijn geheel niet ten goede komt.
In de care zou inderdaad meer gewerkt kunnen worden aan effectiviteit, klantbeleving en werkelijk behaalde doelstellingen uit een zorgplan (hoewel ik dat wel een risicovol meetpunt vind).
Ik ben het absoluut niet eens met de stelling dat een aanbieder almachtig is. Tegengesteld daaraan juist. Het maakt bij voorbaat dit stuk al tendentieus en mogelijk ook niet goed onderbouwd, maar daarvoor zou ik echt het onderzoek moeten lezen waarop dit is gebaseerd.
Vooralsnog zie ik meerdere punten waarop dit stuk zichzelf diskwalificeert.

Een goed gedegen integraal overzicht van de klemmen waarin we zitten. En een aanzet om er uit te komen!

Nog een kleine opmerking: de opmerking in het stuk dat de kosten alleen maar stijgen is ten dele waar en ook wat bangmakerij: zorg wordt ook goedkoper, medicijnen kunnen goedkoper, de prijs van een rollator is gedecimeerd en ook in het buitenland is er sprake van vergrijzing waardoor de vraag naar hulpmiddelen voor concurrentie zal zorgen en de prijs zal drukken. Ik vraag me af of dit ook wel eens in een discussie meegenomen wordt….

Er zijn nog andere oplossing:
_ houdt op met producten te splitsen en leg meer vrijheid bij de aanbieder mbt de invulling. Dan hoef je geen kwaliteits- en controle mechanismen te creëeren (is toch al alleen op papier: elke splisting van een zorgproduct is een verdrievoudiging van de bureaucratie die ermee samenhangt. Kijk naar het verleden en leer voor de toekomst.
– Maak de eigen bijdrage afhankelijk van de indicatiestelling: er zal dan echt minder gevraagd gaan worden en niet op het maximum aangeboden worden.
– Zorg dat de behandelaar meteen aangeeft wat de eigen bijdrage is en laat de eigen bijdrage via de verzekeraar lopen ipv het CAK. Dat remt wel wat meer en verkomt het cirkelrondsluizen van gelden en cijfers.
– en houdt toch op met die regio onzin: dit frustreert alleen samenwerking tussen aanbieders, alleen al de electronische uitwisseling is een ramp, laat staan de communicatie tussen zorgkantoren en verzekeraars.
– Leg de regie weer bij de regering. Verzekeraars zitten echt niet te wachten op efficiency, maar willen alleen omzetmaximalisatie. Aandacht voor de cliënt is er alleen als er geld aan te verdienen is. Triest, maar iets waar we mee en naar moeten handelen.
Marktwerking is misschien oke, maar houdt vooral in de gaten wat de essentie van marktwerking is: winstmaximalistaie.De vraag is of de bevolking op moet draaien voor de kosten van toegenomen risico’s (risico opslag, o.a. door hogere kosten lenningen, waarvan voor de banken zullen profiteren) en de druk naar hogere winstuitkeringen voor verzekeraars (niet zelden ook gelieerd aan het bankwezen).
Waar ligt de grens? Misschien ook een leuk studie obeject.