inna ima trata verba

Er zijn twee soorten ‘managers’:
– die hun opleiding gebruiken om hun leiderstalent verder op te ontwikkelen
– die leiderstalent ontberen en zich verschuilen achter onzinnige terminilogie en status
Nederland wordt tegenwoordig in alle geledingen geleid door deze laatste groep. Zoals iedereen kan zien doet dit fenomeen zich ook al jaren voor in het kabinet en de 2e kamer.
Iedereen die zich daar niet naar wil schikken wordt al snel betiteld als (extreem) rechts.
Meneer Smalhout verdient alle lof en eer voor zijn heldere en verkwikkende analyses.

Het management de schuld geven van een maatschappelijke ontwikkeling is wellicht handig om jezelf populair te maken, maar vind ik weinig constructief. Zoals bij zoveel populisten blijft daarbij ook een goede alternatieve oplossing uit. Wat is nu eigenlijk het probleem? De zorg is de afgelopen jaren juist beter geworden. Aandoeningen die 10 jaar geleden nog onbehandelbaar waren zijn dat nu wel. Complicaties worden teruggedrongen, sterfgevallen nemen af. Hoe komt het dan toch dat iedereen zo ontevreden is? Dat heeft te maken met de beleving van die zorg. Klanten zijn veeleisender geworden. Dat geldt niet alleen in de zorg, maar bijvoorbeeld ook in de horeca of het bankwezen.
Nederland (u ook!) vindt dat de zorg betaalbaar moet blijven. Wie wil zijn/haar ziektekostenpremie nou met 100%, 200? zien stijgen?. Om een gezondheidszorg betaalbaar en kwalitatief verantwoordbaar te houden, moet je water bij de wijn durven doen. Voor zorgverleners is dat vrijwel onmogelijk. Zij zijn getraind om de best mogelijke zorg te verlenen aan alle patiënten die onder hun verantwoordelijkheid vallen. Dat daarbij een oneerlijke of onlogische verdeling kan ontstaat is (terecht) hun zaak niet. De manager heeft de (ondankbare?) taak om daarvoor te zorgen en dat aan alle partijen te ‘verkopen’. De overheid, die het van belang vindt om goede zorg voor iedereen toegankelijk te houden, eist daarbij transparantie. Dat geeft een spanningsveld. Verantwoorden is immers nooit leuk en kost tijd, ook van de zorgverlener. Die moet namelijk leesbaar en begrijpelijk gaan opschrijven wat hij/zij gedaan heeft of van plan is. Zonder die verantwoording zou de zorg veranderen in een Wild West. Mensen blijven immers mensen.
Ziekenhuizen doen hun best om patiëntgericht en efficiënt te werken en dat lukt langzaam maar zeker: mammapoli’s, heupstraten, telezorg bij chronisch hartfalen, diabetespoli’s, zijn allen voorbeelden van initiatieven die de zorg rond de patiënt verbeteren en meer vraaggestuurd maken. Iniatiefnemers zijn managers en artsen die samenwerken. In succesvolle ziekenhuizen heeft men respect voor elkaars professie. Managen is een vak, net als dat van specialist, verpleegkundige of fysiotherapeut. Als er al iets is fout gegaan dan is dat het managen van verwachtingen. Het wordt tijd dat klanten en misschien ook wel sommige specialisten gaan beseffen dat er grenzen zijn aan betaalbaarheid en kwaliteit, dat is de prijs voor het solidariteitsbeginsel: betaalbare zorg voor iedereen. Of is de roep om kwaliteit feitelijk een roep om dit principe los te laten? Dat zou de zorg immers zeer lucratief maken voor enkelen…

Dhr Drievliet snapt er helemaal niks van of wil het niet snappen Dhr Smalhout is een integer persoon en bekijkt het vanuit de praktijk visie.

Dhr Drievliet had zich inderdaad beter moeten informeren: Juist Smalhout was degene die zich, in zijn actieve jaren als arts, bijna fanatiek stortte op medische fouten.
Ook de rest van zijn betoog verdraagt zich niet erg met de feiten; neem b.v. de veelzeggende ontwikkeling van wel en niet werkvloer-gebonden kosten in de zorg. Het mag misschien wat kort door de bocht zijn om de managers de schuld te geven, maar ze zijn op zijn minst een belangrijk onderdeel van een zich verzelfstandigend proces dat als een kanker in de zorg voortwoekert.

De beste dokter is hij die de weg naar de media Smal hout…

Wat een onzin kraamt die Gert-Jan uit, de Professor is een zeer integere man met oog voor een ding ‘DE PATIENT”
Klasse wat de Professor steeds weer naar voren brengt!
Bedankt Professor namens al uw patienten!

Wat een nare man is dat toch, die professor dokter Smalhout. Als het aan hem lag reden we allemaal nog met paard en wagen naar de dorpsdokter.
En alsof het al niet erg genoeg is dat we een ‘de buitenlanders hebben het gedaan’ kamerlid in de tweede kamer hebben, gaat de tweede kamer ook nog eens een “de managers hebben het gedaan” televaag-columnist bevragen.
Van een professor dokter Smalhout verwacht je toch een meer constructieve bijdrage aan de zorg. Maar hij heeft het te druk met negeren van problemen die ook onder zijn maatjes optreden. Lees maar eens over neuroloog Jansen in Medisch Spectrum Twente en u weet waarom enige vorm van managen en administratie bitter nodig is. En waar is Smalhout in de discussie over de medisch specialisten die zonder uitzondering ruim bóven de Balkenende norm zitten (en in grotere getale zijn dan de managers)?
Maar ja, dat zullen de managers ook wel gedaan hebben.

Management systeem heeft heel veel geld gekost en opgeleverd voor het management en het systeem. De kwaliteit verslechterd voor de patiënt die wel de schade en de rekening krijgt. En nog steeds wordt de patiënt niet betrokken binnen dit proces. Zolang dit niet gebeurt moeten we ons ernstig zorgen gaan maken over deze beroepsgroep met al hun bijzondere managers. De patiënt vertegenwoordigt door een slachtoffer patiëntenorganisatie samen met de patiëntenorganisatie zoals we die kennen.
John Kleijn

Sinds de managers de lopende zaken in het ziekenhuis hebben overgenomen is er geen dokter meer, die nog aan voldoende patientenzorg toekomt. Ik ben het volledig eens met Bob Smalhout, dat Klink van die verfoeilijke managementterminologie afmoet en duidelijk moet zeggen, wat hij nu eigenlijk bedoelt, inplaats van al die managementkretologie van zijn medewerkers te gebruiken. Wat een onduidelijk stuk zonder boodschap.