Een sociale benadering van dementie verbetert de kwaliteit van leven. Doordat de helft van de medewerkers geen zorgachtergrond heeft, biedt het ook een oplossing voor het personeelstekort. Zorgaanbieder Van Neynsel in Den Bosch gaat het concept ook toepassen in een intramurale setting. ‘We creëren een extra vijver om in te vissen.’
‘Het concept van de sociale benadering
Wij van Combiwel Buurtwerk werken al 15 jaar met de psychosociale benadering. Adaptatie Coping. Zowel naar mensen met vormen van dementie als met hun naasten (Gespreksgroepen en spreekuren) gebruiken we dit model tot aan de werkvloer.
Voor naasten/mantelzorgers is het een zegen om ‘op adem te komen’ zo nu en dan.(respijtzorg)
Zo vormen wij een heuse gemeenschap waarin mensen zich geborgen weten en steun aan en met ELKAAR ondervinden.
Gewoon dichtbij in de wijken van Amsterdam en vanuit een welszijnsdienst als Combiwel: dat is juist onze kracht.
We hebben de expertise al zolang in huis (AOC’S) en met bewezen effect om langer thuis te kunnen blijven wonen door onze aanpak. (Onderzoek naar gedaan VU medisch Centrum R. Droes)
Hierbij is goed opgeleid en geschikt personeel hard nodig : dat blijft bij deze specifieke doelgroep met gedragsploblemen zeer v belang.
Uiteraard hebben wij hierbij ook heel veel vrijwilligers (met begeleiding!) nodig om zoveel mogelijk mensen te kunnen bereiken. Ook omdat we met een Open Inloop en via WMO gelden werken. HG Katrien
Zolang deze benadering niet vooral bedoeld is om te bezuinigen (mensen langer thuis laten wonen) lijkt het me heel mooi. Alleen wordt er iets heel essentieels vergeten. Als je partner dementie heeft, wordt beider leven overhoop gegooid. Ook mantelzorgende partners (en kinderen) hebben behoefte aan een sociale benadering, aan aandacht voor hun kwaliteit van leven en zingeving. Want daar is in veel gevallen niet zo veel meer van over. En het regelen van meer thuiszorg is geen oplossing. Psychosociale ondersteuning voor mantelzorgers die voor hun dementerende partner of ouder zorgen bestaat nauwelijks. Het zorgen voor je dementerende partner is een eenzame worsteling, weet ik uit ervaring.
Bekijk de persoon met dementie en zijn of haar directe omgeving als een geheel en probeer dan de kwaliteit van leven op een hoger niveau te brengen, voor alle betrokkenen. Want ook de kwaliteit van leven van de mantelzorger telt mee!
Het werkelijke pr4obleem wordt met dit idee wel omzeild. Er is al zo’n vijftig jaar personeelstekort en werkgevers weten niet hoe ze daar om heen moeten blijven draaien. Bestuurders, zorgverzekeraars, politici ze weten de oorzaken van personeelstekort en weten wat ze zouden moeten doen.
“De sociale benadering” als oplossing voor het tekort aan verzorgenden IG en verpleegkundigen. Een pragmatische en bedrijfskundige oplossing. Het “ontprofessionaliseren” van de ZORG voor burgers, die lijden aan een van de vele vormen van dementie wordt “de oplossing”! Dit roept bij mij de herinnering op aan het Dennendalconflict in 1974, maar nu dan zonder inhoudelijk conflict. Het waren toen vooral de ouders van de verstandelijk gehandicapten, die niet akkoord gingen met de “sociale benadering en ontprofessionalisering”. Wat vindt de familie van deze patiënten van deze pragmatische “oplossing”? En de verzekeraar gaat die het tarief hierop aanpassen? En daarnaast: “ wat vinden de resterende verzorgenden IG en verpleegkundigen hiervan? “. Hun verantwoordelijkheid voor de professionele zorg neemt toe in deze andere personeelsmix. Of is “nood breekt” hier aan de orde?
Overigens is naast “verzorgen”, “verplegen”, “participeren in behandelen”ook “Begeleiden” een peiler van de wettelijk erkende kwalificatie van verpleegkundigen ( wet BIG art.33 ). Dus agogische aspecten behoren ook tot hun beroepsuitoefening. Het verwijderen van de sociale omgang uit hun werk betekent verminking en uitholling van hun beroepskeuze om voor “mensenwerk” te kiezen. Jobcarving ( zie film “modern times”) voor 50% fte moet naar mijn mening ontraden worden.