Jan willem Thissen
Heel verfrissend wat Carina Hilgers schrijft. De door haar beschreven paradigmashift is goed voor medisch specialisten en patiénten.

Een zeer herkenbaar betoog van Carina Hilders. Is niet vaak de cliënt superspecialist op zijn eigen probleem? Met steeds meer informatie voorhanden, mogelijkheden om met lotgenoten te sparren op allerhande fora en om met ‘doe het zelf/zelfhulp’ software aan de slag te gaan is de cliënt een steeds meer gelijkwaardig gesprekspartner.
In mijn optiek kan het in de stap voor de diagnose qua informatieverstrekking vanuit het medisch specialisme veel optimaler. Een goed voorbereide cliënt is beter in staat het gesprek te voeren over de problematiek en over de bijbehorende opties voor behandeling. Samen met een instelling voor verslavingszorg werk ik aan een app (voor de smarphone) die als keuzehulp wordt ingezet en de kwaliteit van de intake en de informatie over het aanbod verhoogt.
Dit sluit naadloos aan op het artikel op Zorgvisie over het advies van de RVZ om vaart te zetten achter het ‘uitbreiden van het recht op keuzeinformatie’. Voor nieuwsgierigen naar een idee als de keuzehulpApp, zie http://bloei.nl/ons-laboratorium/de-keuzehulpapp.

Om meer tijd te kunnen krijgen voor de echte patientgebonden zorg, zou het beter zijn de regeldruk, de administratieve rompslomp, de DBC complexe systemen en de bemoeienis van politiek en verzekeraars, in te dammen en of af te schaffen. Inderdaad in grote ziekenhuizen zie je nooit de specialist meer aan het bed of op de polikliniek. Alleen Agio, Agnio, Haio en nurse practitioners en medic assistents. De medisch specialist wordt opgeslokt door vergaderingen, overleg, ander gedoe. Of om het budget te halen door afdraai politiek moet alles sneller en meer. Dat heeft natuurlijk een prijs: geen tijd meer voor de echte zorg voor en gesprek met de patient. Zo’n artikel is leuk, maar heeftdeze collega ook een oplossing om weer terug te gaan hoe echt zou moeten. Mij valt op dat een ieder blijft steken in beschrijven van het probleem, maar wat doen we eraan?
Mijn oplossing: opschonen van niet patientgebonden activiteiten, eenvoudig administratie systeem en financiering. Veel regels en verplichtingen, die niet ter zake doen afschaffen. Geef de dokter de ruimte en tijd. Bemoei er niet mee als overheid en zorgverzekeraar. En dan gaat het niet om welke dokter: zowel voor de huisarts ( hoezo alles van de 2e lijn naar de HA of gebruik van POH!), als voor de specialist. In mijn optiek speelt terug naar kleinschaligheid een heel grote rol, zoals bijvoorbeeld het ZBC ipv grote ziekenhuisorganisaties.

Hier is dan weer iemand die denkt NIEUWE informatie te bieden over besluitvormingsprocessen tussen specialisten / artsen en patiënten. Wat hebben we er al veel over gelezen in de afgelopen periode…..
Misschien dat er eens wat explicieter gekeken kan worden over welk type arts het gaat: huisarts, specialist, arts in opleiding, etc. In hoeverre zien patiënten nog de specialist op verpleegafdelingen in ziekenhuizen? Daar wordt een groot deel van ‘shared decision making’ overgelaten aan de AIO’s en ANIOS’s.
Verder zou er naar mijn mening eens meer dan in de afsluitende alinea aangehaald, gekeken moeten worden in welke situatie de patiënt zich bevindt: is er nog tijd om verschillende behandelopties door te spreken of is er sprake van een levensbedreigende situatie? Wat ook de kwaliteit van ‘shared decision making’ beïnvloedt is de voortschrijdende ligduurverkorting in ziekenhuizen. Zie hier data in de loop der jaren van de gemiddelde ligduur (in dagen) per patiënt: 1982: 13.5 vs thans 5.1 dagen. Het is aannemelijk dat tegenwoordig de patiënt in die ruim vijf dagen zich grotendeels in een zeer stressvolle situatie bevindt.