De kop zal wel geen recht doen aan de inhoudelijke boodschap, maar wel opmerkelijk is dat in verschillende sectoren die onder de zorgverzekeringswet vallen, de zorgverzekeraars krampachtig het enige echte stuurinstrument dat ze hebben weg duwen. Het contracteren is immers het stuur waarmee je de doelstellingen bereikt. De boodschap kom nu toch een beetje over dat contracteren (op inhoud en kwaliteit) niet het voorliggende instrument is. In de wijkverpleging pleiten wij in iedere geval al jaren voor een verhoging van de contracteergraad; alleen door een kwalitatief goede contractering (ook op het proces) kom je tot betere resultaten in het veld. dat stond in ieder geval ook in het Hoofdlijnenakkoord en de afspraken zijn nagenoeg 1:1 gekopieerd naar het IZA. Het zou de zorgverzekeraars sieren en helpen in hun taakstelling om niet minder maar juist meer te contracteren.

Hoe nobel ik dit allemaal ook vind , het gaat toch weer voornamelijk om de bekostigings systematiek. Wat is het vervolg van een “verkennend gesprek” en hoezo wordt dat bij voorkeur bij de eerste lijn over het hek gekieperd. Mijn ervaring is dat mensen met een psychiatrisch verleden vooral gebaat zijn bij een stabiel aanspreekpunt. Dat vereist van de behandelaar dossier kennis en terzake kundigheid. Een verkennend gesprek is in veel gevallen een doekje voor het bloeden en zelden de start van een doeltreffende behandeling. Digitale zorg is in de psychiatrie al helemaal een gruwel.
er zit vrees ik niet veel anders op om toch meer zorg te contracteren. Dan kan in zo’n contract ook zeker de 24/7 dienst verlening worden opgenomen en gewaarborgd.
met vriendelijke groet,
jan Sluimers