Grote, commerciële aanbieders van kleinschalige woonzorgcentra kunnen hun winst maximaliseren door het bedrijf op te delen, schreef Zorgvisie. Ze richten per nieuwe woonlocatie verschillende bv’s op; een woon-bv en een zorg-bv. Bij de zorg-bv streeft de commerciële aanbieder niet naar winstmaximalisatie, want dat is verboden in Nederland. Aan de verhuur van zorgwoningen is wat betreft winst maken daarentegen geen wet- en regelgeving verbonden. Daar wordt dan ook met de woon-bv de winst gemaakt.

Regels ontlopen?

Het artikel maakte veel los. De regels die op zorgaanbieders van toepassing zijn, lijken hier handig te worden ontlopen. We vroegen onze lezers: is er meer regelgeving nodig voordat de bouw van een nieuwe woonzorgvoorziening door grote internationaal opererende commerciële aanbieders van start gaat?

Hierop reageerden 45 mensen op de site van Zorgvisie en via het Instagram-kanaal Skiprstories. 34 van hen waren het eens met de stelling, 11 lezers waren het er niet mee eens.

Maatschappelijke capaciteit en geld

Onder de mensen die het met de stelling eens zijn, worden meerdere redenen genoemd, waaronder het wegvloeien van maatschappelijk geld dat hard nodig is in de zorg, rechtsongelijkheid tussen cliënten en het verergeren van personeelstekorten.

“Er wordt capaciteit toegevoegd waar dat niet nodig is als je kijkt naar de ontwikkeling van de zorgvraag regionaal”, schrijft een bestuurder uit de ouderenzorg. “Voor de huisvesting van een supermarkt geldt een normering op het aantal inwoners, voor vestiging van een sociaal maatschappelijke voorziening als een zorgorganisatie geldt dat niet. Hierdoor ontstaat er op plekken overcapaciteit wat ook nog eens een negatief effect heeft op de arbeidsmarkt en de bezetting van personeel in bestaande voorzieningen. (…) Daarnaast voegen de voorzieningen niets toe aan de sociaal maatschappelijke opgaven die er liggen voor het ‘systeem’ dat de gezondheidszorg is. (…) Ook ontstaat er rechtsongelijkheid: voorzieningen zijn soms enkel te betalen door de sociaal economisch hogere klasse (dit vanwege het bedrag dat voor wonen in rekening wordt gebracht). Voorzieningen maken winst, geld dat feitelijk sociaal maatschappelijk terug zou moeten vloeien om de kosten van de gezondheidszorg betaalbaar te houden. Tenslotte doen de voorzieningen een beroep op de zorginfrastructuur van huisartsen, specialisten ouderengeneeskunde, verpleegkundig specialisten (ofwel de hoog complexe zorg kunnen ze niet zelfstandig leveren).”

Keuzevrijheid

De mensen die het oneens zijn met de stelling wijzen erop dat de kleinschalige woonvormen die de commerciëlen aanbieden wel iets toevoegen en dat dit met meer regelgeving onmogelijk wordt.

“Een wettelijk verbod zal er toe leiden dat:
– er geen keuzevrijheid meer zal zijn waar iemand zou willen wonen. Geen winstuitkering betekent namelijk dat particuliere voorzieningen zullen stoppen en dat er alleen ‘one-size-fits-all’ voorzieningen zullen overblijven;
– de betaalbaarheid van de zorg verder onder druk komt, doordat bewoners bij scheiden wonen en zorg de huur (wooncomponent) zelf betalen. De medische zorg hebben we al vooraf goed georganiseerd en vastgelegd met de huisarts en een regulier verpleeghuis. Onze medewerkers voorkomen juist veel werkdruk bij de huisarts, doordat zij vroegtijdig gezondheidsveranderingen signaleren. Ongeveer 10 procent van onze formatie besteden wij aan overhead. De meeste collega’s gaan ook heel verantwoord om met publieke middelen. Kunnen reguliere zorginstellingen dat ook zeggen? De huidige gereguleerde marktwerking biedt keuzevrijheid, waarbij ouderen kunnen kiezen voor een omgeving waarbij de kwaliteit van wonen, welzijn en zorg past bij de persoonlijke behoefte en wensen. Meer regulering zal het zorglandschap verder gaan verwarmen!”, aldus Theo Castrop, bestuurder van Het Vertrouwde Dorp Houten.