Hierop aansluitend: (Mirau, NTvG, febr. 2023): “Een recent Amerikaans onderzoek laat zien dat de zorg maar voor 11% bijdraagt aan gezondheid. De andere 89% wordt bepaald door sociale omstandigheden, de omgeving, individueel gedrag en biologische en genetische factoren. Toch is het overgrote deel van de gezondheidsuitgaven zorggerelateerd. De disbalans tussen ziekte en gezondheid is een gevolg van het feit dat er weliswaar een zorgplicht is, maar geen gezondheidsplicht. Als iemand ziek is ligt er een wettelijke verplichting om zorg te leveren. Voordat iemand ziek is, is er geen verplichting om te voorzien in een gezonde leefomgeving en om gezondheidsschade te vermijden. Door gezondheidsdoelen in de wet te verankeren kan in het nieuwe stelsel de balans tussen zorg en gezondheid worden hersteld. Wettelijk verankerde gezondheidsdoelen staan in Nederland sinds twee jaar op de maatschappelijke agenda”.

Inzet van juist PFN bij passende preventieve zorg is onmisbaar bij een komende interdepartementale aanpak.

De Patiëntenfederatie zal er toch ook wel zicht op hebben, dat het verlies aan preventiekennis en preventiekracht ook in ons land tot deze grote ongerustheid of het nog wel goed gaat komen met de Zorg geleid heeft? De snelle toename van problemen bij de jeugd wijst op verlies van preventiekennis in opvoeding en Onderwijs. Dit speelt al lang en zorgt dus ook voor toename van chroniciteit bij volwassenen, zeker als het om leefstijlgebonden aandoeningen gaat. Het zitten zelf in onze intensieve sedentaire leefstijl was ooit een bekende ontstaansfactor voor rugproblemen, waarvoor gymnastiek, de schoolbank en de heilgymnastiek een bijna sluitend preventieplan brachten. Bij de patiëntenverenigingen voor die vele leefstijl gebonden aandoeningen vindt je zelden of nooit in hun uitlatingen, dat er onder de leden een flink stuk preventief onderhoud gepleegd zou moeten worden, dus zelfzorg, om het hele systeem niet nog verder uit balans te brengen. Door het ongebreideld opsplitsen van de tweedelijnsgeneeskunde in sub-, supra- en orgaanspecialisaties en het in ieder kokertje op zoek te gaan naar de meest nieuwe, dus dure en pas te laat als ineffectief te benoemen oplossingen is sturing van bovenaf een bijna onmogelijke opgave. Maar gezamenlijk willen terugstappen op de preventiemogelijkheden, die er (ooit) vanuit de Gezondheidsleer, in ieder geval voor het groeiend kind in ieder gezin en klas beschikbaar was, zou ook vanuit de Patiëntenfederatie opgepakt kunnen worden. De huidige jeugd is zo ook veel minder inzetbaar om werk in de Zorg op een duurzame wijze te gaan doen. Ons leger is nu de kanarie van de volksgezondheid en dat is een veeg teken. We zullen onszelf weer moeten aanleren, hoe je aan goede gezondheid komt en hoe je dit kunt onderhouden. De overheid kan er wel voor zorgen, dat die preventiekennis weer terugkomt in de vele opleidingen, die er in het onderwijs en in de geneeskunde zijn. Met een antwoord aan ons van minister Dijkgraaf, dat de overheid alleen “stelselverantwoordelijk”is kunnen arts en patiënt geen genoegen nemen.