VGZ, de tweede zorgverzekeraar van Nederland, stopt met het opleggen van hoge kwaliteitsnormen aan zorgaanbieders. Dat zegt bestuursvoorzitter Tom Kliphuis vandaag in een interview met het Financieele Dagblad. De verzekeraar wil van het ‘gekrakeel en geruzie’ af met artsen.
VGZ zal zich meer gaan toelichten
(Vervolg.)
Ik zou dhr. Kliphuis willen uitnodigen om (weer) eens een kijkje te nemen op https://gezondezorg.org/uitkomstfinanciering en bijbehorende dochterpagina’s. Vooral ook de uitwerking daarvan zal naar mijn mening voor de zorgaanbieders ook acceptabel zijn, gegeven dat de zorgaanbieders bereid zijn met de billen bloot te gaan in termen van zorgresultaten.
Hij zal dan wellicht ook de pagina ‘Eén, publieke zorgverzekeraar’ zien, en dat blijft naar mijn overtuiging de ideale zorgverzekeraar. Maar ook met multipele, (semi)private zorgverzekeraars is uitkomstfinanciering heel goed mogelijk, mits ze bereid zijn om een landelijk uniform kwaliteitsbeleid en dito beloningsprincipes te hanteren.
Volgens mij schiet VGZ nu naar de andere kant door. Hogere volumenormen dan de wetenschap voorschrijft, normen gebaseerd op niet-representatief onderzoek en normen per ziekenhuis i.p.v. per chirurg hanteren zijn inderdaad slechte zaken. Dus het is goed dat VGZ op dat vlak soepeler wordt.
Maar om nu te stellen ‘Wij willen niet meer degene zijn die bepaalt wat [kwaliteit] is’ is weer het andere uiterste. Kwaliteit is immers goed te definiëren: een goed ziektelastverloop en dito patiënttevredenheid. En die zaken zijn op eenvoudige wijze direct te meten. Zelfs al is ziektelastmeting niet (goed) werkbaar in o.a. de (super)spoedeisende hulp en de huisartszorg en blijven daarvoor bepaalde structuur- en procesnormen (SEP~) nodig.
Kliphuis stelt ook: ‘We moeten constateren dat de buitenwereld ons de rol van bewaker van de kwaliteit van de zorg helemaal niet gunt.’ Wat mij betreft is dat echter niet zo; het gaat om de manier waarop die rol ingevuld wordt. Zorgverzekeraars hanteren vaak verschillende kwaliteitseisen, en de eisen (ook die die opgelegd zijn door andere instanties) bestaan meestal uit SEP-eisen. SEP-eisen die enorm bewerkelijk kunnen zijn en tegelijkertijd vaak niet gevalideerd zijn in termen van voldoende sterke correlatie met het ziektelastverloop en de patiënttevredenheid.
(Zie vervolg.)
Mogen dan nu naast alternatieve genezers en Big- lozen ook de BIG geregistreerde psychologen en psychiaters in vrije vestiging weer eetstoornissen behandelen?