Tot nu toe was ‘omzetplafond’ niet meer dan een nieuwe term voor budgettering. En getuigde het derhalve van bestuurlijke armoede, want er zijn veel betere methoden om de kosteneffectiviteit te managen. Hoofdlijnenakkoord of geen hoofdlijnenakkoord.

Mw. Vissers stelt nu dat de plafonds (ook) andere doelen dienen: 1) het verdelen van de patiënten over de diverse ziekenhuizen in de regio, zodat er geen onder- en overcapaciteiten ontstaan, en 2) als methode voor het kosteneffectiviteitsmanagement. Maar zijn dat eerlijke argumenten of is mw. Vissers slechts een begaafde PR-manager?

T.a.v. het eerste argument kan gesteld worden dat het alleen maar een goed argument is als de kwaliteit in de diverse ziekenhuizen gelijk is. Maar dat is niet zo en dat weet mw. Vissers ook. Patiënten worden met omzetplafonds dus soms gedwongen om naar een voor die klacht minder ziekenhuis te gaan.

T.a.v. het tweede argument kan gesteld worden dat er regels voor gelden. Zo dient de kwaliteit op een behoorlijke manier bepaald te worden, inclusief correctie voor confounders, en dienen de kosten op een uniforme en accurate manier berekend te worden.

Van een dergelijk kwaliteitsassessment heb ik in de praktijk nog niets gezien. En een artikel op deze website of Skipr.nl van een tijdje geleden meldde dat de gedeclareerde kosten van dezelfde behandelingen sterk uiteen kunnen lopen tussen ziekenhuizen. Met als reden dat de ziekenhuizen vaak andere kostprijsberekeningsmethoden hanteren, en eigenlijk alleen maar goed opletten of er voldoende onder de streep overblijft op het eind van het jaar om economisch levensvatbaar te blijven.

Ik denk dat mw. Vissers zeer begaafd is. Op PR-gebied.

Interessante reacties van Guus en Henri maar iets te makkelijk. De verzekeraar heeft zorgplicht, zeker, maar daarbij heeft de wet niet aangegeven dat dat in elk ziekenhuis altijd moet worden nagekomen. De verzekerde moet haar zorg kunnen krijgen en de verzekeraar moet dat, in geval van natura-polissen, garanderen. Maar de locatie kan verschillen. En in Rotterdam staan (itt de regio Zuyderland) tenminste zes ziekenhuizen in een straal van 15 KM. Voor de aanbieder is een zorgplafond een lastige maar ook faire afspraak: niet meer dan het afgesproken volume, een niveau waar beide partijen zich vooraf aan hebben gebonden. Als een verzekerde met een natura-polis dreigt geen zorg in haar regio te kunnen krijgen dan zou – mocht de verzekeraar niet acteren – een stap naar de rechter de situatie heel snel oplossen.

Beste mevr. Visser,

Ik ben het geheel eens met Henri Plagge.
Ik heb nooit begrepen dat zorgaanbieders een doorleverplicht zouden
“ moeten” tekenen. Dat “ moeten” is geen “ moeten” in juridische zin , maar in onderonderhandeings-strategische zin. Namelijk als je daarvoor niet ,tekent heb je geen contract of een slechter contract.
Laten we helder zijn: DE ZORGVERZEKERAAR HEEFT ZORGPLICHT!!!!!
En natuurlijk snappen we allemaal dtya het efficiëntere en ecchefteiever kan en moet. EN DAT GEBEURT OOK> kijk naar de afgelopen 30 a 4

Als IZZ (lees VGZ) natura polis verzekerde snap ik niets van dit verhaal. Feitelijk zegt deze mevrouw dat ze mij als verzekerde de dupe laat worden van een discussie die zij heeft over geld met een ziekenhuis of sterker nog van de manier waarop zij haar hoofdtaak namelijk de verzekering van mijn ziektekostenrisico moet waar maken. Mocht het zo zijn dat ik plotseling zorg nodig heb van het ziekenhuis in mijn regio (Zuyderland) waar ik me bij VGZ voor heb verzekerd dan zal ik daar de verzekeraar aan (kunnen) houden op grond van de aangegane verzekeringsovereenkomst met mij. Er is ook geen ander ziekenhuis in mijn regio beschikbaar overigens. de redenering van deze mevrouw is ongeveer zo iets als normaal blust de brandweer van de gemeente waar je in woont de brand maar als ze het al erg druk hebben gehad met branden dan zoek je maar een brandweer korps elders in het land als je huis in brand staat. vriendelijk zegt ze er dan nog wel bij dat ze wel wil helpen zoeken.