Met die Anne Mulder is best een biertje te drinken, maar hij praat hier als een kip zonder kop. Laat je eens bijpraten man!

Kamerlidmaatschap vereist kennis van het veld alvorens iets te roepen. Het woord “misschien”, duidend op de patiëntenpopulatie, geeft al aan dat mevrouw totaal geen idee heeft dat dit vanzelfsprekend is en er dus nooit en te nimmer sprake kan zijn van objectiveerbaar vergelijk!

In mijn dorp wordt bijgehouden wat de dodelijkste straat is. Uitgebreid historisch statistisch onderzoek heeft geleerd dat vooral bejaarden daar slachtoffer zijn. Voor hun eigen veiligheid is voorgesteld het bejaardenhuis nu te verplaatsen.

Mevrouw Mulder geeft eigenlijk heel goed zelf aan waarom het geen goed idee is: sterftecijfers moeten wel recht doen aan de complexiteit van de zorg. Een te gereduceerde benadering leidt ertoe dat ziekenhuizen op deze cijfers gaan sturen. Er zal nog meer terguhoudendheid ontstaan bij het doen van risicovolle operaties, en dat is niet altijd in het belang van de patient. Ook de ontwikkeling dat oudere terminale patienten worden ontslagen opdat zij niet in het ziekenhuis komen te overlijden zal nog meer om zich heen gaan grijpen. In plaats van mee te hypen op een door de media in gang gezette, onzalige ontwikkeling zou de overheid werk moeten maken van een functionerend kwaliteitstoezicht. OP dit moment moet IGZ met krap 400 fte’s toezicht houden op 800.000 zorgprofessionals, actief op 60.000 adressen (zie jaarverslag 2009). De 10 miljoen extra voor IGZ in de kabinetsplannen zal niet veel uithalen. De investering die in het kwaliteitstoezicht nodig is is veel substantieler. Maar “meehoppen”op de naming en shaming hype is natuurlijk veel goedkoper, en leidt af van de eigen verantwoordelijkheid van de overheid op dat punt.
Till Kressin
Till Kressin

En nu zeg ik het weer en ik blijf het maar zeggen: de patient is vaak geen pakketje dat maar 1 behandeling nodig heeft. Vaak speelt er een combinatie en zijn er meerdere disciplines nodig. Dan is het toch jammer dat de patient voor aandoening A in ziekenhuis 1 moet zijn en zich voor aandoening B (die best wel eens kan samenhangen met A) zich weer moet melden in ziekenhuis 2. Intercollegiaal overleg is veel lastiger en de patient moet vaak ook verder rijden. Familie van de patient woont ook niet meer zo dichtbij (is vervelend als de patient opgenomen ligt), enz enz. Ik zie ook behoorlijke bezwaren aan het ultiem specialiseren: er gaat ook noodzakelijke basiskennis en kunde verloren op plekken waar deze best wel eens nuttig kan zijn, maar omdat dat niet meer in het specialistisch pakket van het ziekenhuis hoort, wordt het niet meer gedaan.

Op zich een prima idee, en bijna onvoorstelbaar dat het juist Anne Mulder is die het voorstelt.