@adje rem. Goed gezien, mijn vrouw was thuis beter af geweest; veel beter. Maar a) wilde ze dat niet, b) ze had 24-uur zorg nodig die ik met mijn beperkingen niet kon geven, maar wel had gedaan als ze liever thuis was geweest. Het blijft een twijfel of ze in het verpleegtehuis is gegaan om mij te ontlasten of anderszins. Dat is een van de verschillen tussen mannen en vrouwen; een man zegt dat gewoon, bij een vrouw moet je daar achter zien te komen. Is mij niet gelukt, maar het was de liefste vrouw die ik me kan bedenken. Zelfs in haar eigen gekozen strijd van elf dagen is ze mij geen seconde tot last geweest, hoewel dat voor haar een verschrikking moet zijn geweest.

Goede reactie . Kortgezegd beste Marianne Bramson, de ZORG lijdt aan het vet gesubsidieerde virus :EGOTRIPPERITIS.

Ik ben blij dat met dit stuk een pleidooi gehouden wordt voor enige stabiliteit en continuïteit in het werkveld van de professionals. Wijkgerichte samenwerken vraagt om duurzame relaties tussen professionals onderling en met de inwoners uit de wijk.
Duurzame contacten vragen om continuïteit in personen, organisaties en in het aanbod.
De trend lijkt echter meer te bestaan uit korte projecten en snelle resultaten. Initiatieven krijgen geen tijd om te rijpen, om volwassen te worden en daarmee hun succes te bewijzen. Er is geen geduld voor een gedegen implementatie en procesbegeleiding. Het kind wordt vaak met het badwater al weggegooid.
Politiek doet daar goed aan mee door steeds maar weer nieuwe beleidsregels te ontwikkelen, de ene na de andere subsidieregelingen uit te schrijven en door aan de ene kant bestaande functies te schrappen en nieuwe toe te voegen.
Instellingen en professionals zijn vooral hard bezig zich steeds weer aan te passen aan al die veranderingen. Mensen worden als poppetjes verschoven tussen afdelingen, buurten en stadsdelen. Het ene team is nog niet gevormd of de volgende reorganisatie is al weer in maak. Bevlogen ambtenaren in stadsdelen moeten al hun aandacht richten op interne bedreigingen. Wie zal hun plannen weer overrulen? Welke wethouder heeft weer een ander plan. Tijd om te bouwen is er niet. Geen tijd om te bouwen aan de relatie met het veld, de interne samenwerking of aan stabiliteit in de samenwerking in de buurt. Steeds weer nieuwe informatieloketten, casemanagers en meldpunten zijn nodig om de inwoner en de professionals de gewijzigde wegen te kunnen wijzen. Dit moet toch anders, beter, goedkoper en leuker kunnen?

Ik vind dit een heel goed en waar stuk. Er zijn/worden in de zorg al veel goede stappen gezet. Daarin de goede dingen stimuleren en de grenzen erkennen/bewaken wordt belangrijk. Niet alles radicaal omgooien, maar de beweging (en investeringen) die in gang gezet is (zijn) ondersteunen.

Beste Jan C. Was in haar thuissituatie bij jou met goede aanvullende ,op haar en jouw behoeften toegesneden ,individuele zorg gebeurd wat jouw vrouw in de instelling is overkomen ??? Indien het antwoord Nee is dan pleit het bovenstaande artikel juist voor zo`n kleinschalige thuiszorg, zonder al die protocollaire onnutte regeltjes.

Ik kan me in grote lijnen vinden in het relaas. Om deze verandering te bewerkstelligen zal niet alleen de werkwijze binnen de zorginstellingen moeten veranderen. Maar ook het pakket van regels, die van bovenaf, door regering en zorgverzekeraars, opgelegd worden. Het is anders onmogelijk om meer gericht op de behoeften van de cliënt in te spelen. Dus om de zorg beter op behoeften te laten aansluiten is het noodzakeleijk dat de zorgverzekeraars en de regering ook naar de kleinere spelers luisteren ipv regels te stellen, die alleen door grootschalige orgenisaties kunnen worden nageleefd, maar geen kwaliteitsverbetering inhouden.

Het doet me pijn adje rem tegen te spreken. Dit viertal heeft geluk dat ik geen rector magnificus ben: alle vier de laan uit. Jammer. Het kan aan de weergever van Zorgvisie liggen maar als je in je betoog geen onderscheid maakt tussen langdurige zorg in een verpleegtehuis of langdurige zorg thuis dan ben je als een kip zonder kop bezig. Verder geef ik hun betoog eerder de kwalificatie “gebakken lucht” en als ik toch positief wil eindigen “veel academisch gezwets”. Als ik ze meeneem naar een verpleegtehuis — waar meer dan de helft van de groep langdurigen “zitten” zeggen ze na 10 minuten: “Hier zijn we nog nooit binnen geweest”. Meer zeg ik er niet van. Ga eens met Mevr. Marijnissen praten. Weet je wat die zegt: “Dit verhaal kan niet voorkomen dat ’s avonds de verplegenden in de zorginstelling WEER met tranen in hun ogen naar huis gaan, omdat ze niet hebben kunnen doen wat ze NODIG VONDEN”

EEN PRIMA ARTIKEL. Welke open deuren zijn er ingetrapt ???
de deuren van de bureaucratie, van de protocollen , van de grootschaligheid middels fusies, van de dure (derivaten)deskundigheid van de megalomanen ?? Die kan men moeilijk OPEN noemen, INTEGENDEEL. Jaja Tis me wat. Dit artikel legt juist de vinger op de zere , etterende Zorgwond en dat doet de daarvoor verantwoordelijken gelukkig pijn. PRIMA. Deze verder onverantwoordelijken zullen wel weer gauw een pleister vinden voor deze wond, MAAR……..een etterende wond MOET openblijven om UIT TE ETTEREN. De gebruikelijke protocollair geregelde doofpotten en putdeksels zijn typische DOORETTERENDE ondeskundige megalomanenoplossingen, zoals door het VUmc gedemonstreerd is. Eindelijk een artikel ook dat aangeeft dat het motto : EENVOUD IS HET KENMERK VAN HET WARE , vertaald kan worden in een pleidooi voor kleinschaligheid, en (niet in gedetailleerd beschreven bureaucratische) verantwoordelijkheid van de ECHT verantwoordelijken en deskundigen : de ZORGVERLENENDEN.

1. Open deuren, maar soms is het nodig die weer open te trappen.
2. Bij schaarste heeft concurrentie geen zin, dus eens met het pleidooi voor samenwerking enerzijds, en specialisatie anderzijds.
3. Mij spreekt zeer aan de gedachte om meer ruimmbaan te geven aan deskundigen ennervaringsdeskundigen ter plekke, en wazigee politieke idealisten op,afstand te houden. Ik wens de promovendi succes!

Bijna alle kleine (thuiszorg)organisaties die nog niet erkend zijn en zelfstandige zorgverleners werken al heel lang wijkgericht. Daar zit ook de kracht en het enorme aantal (opkomende) kleine organisaties. Het is zo dat ze nog niet altijd aan alle randvoorwaarden voldoen zoals wet-/regelgeving, maar opvallend is dat de zorgvragers meer dan tevreden zijn. Edwin het klopt inderdaad dat er weinig oplossingen aangedragen worden! Informatie is versnippert en ondanks dat het een goede ontwikkeling is dat er meerdere organisaties voor zorg zijn, belemmert dit tegelijkertijd de kennisdeling. Kleine organisaties zouden zich kunnen specialiseren voor specifieke zorg in plaats van een breed aanbod. Wij denken dat daar de kracht ligt voor betere kwaliteit van zorg en een beter zorgaanbod voor de burger. Zorgvragers kunnen selecteren op deskundigheid en specialisatie in plaats van een groot aanbod door meerdere zorgorganisaties in dezelfde wijk. Zo wordt de samenwerking beter en heeft iedere organisatie zijn eigen plek in de wijk.

Ik weet niet hoe lang hierop door de onderzoekers gestudeerd is maar als ik het lees vraag ik me af wat de toegevoegde waarde is van deze luchtfietserij. De conclusies zijn heel vaag en alleen constaterend ipv dat ze bijdragen aan hoe het dan wel moet. Maar het is helaas bij wel meer onderzoeken in de zorg zo dat ze prima in staat zijn om op te (laten) schrijven wat er niet goed is maar dat het een stuk lastiger is om echte oplossingen te beschrijven. Dat is mijn grootste zorg.

Wonen en welzijn waren al wijkgericht voordat er uberhaupt een zorgstelsel bestond De voorgestelde wijziging van het stelsel gaat erover om wonen en welzijn uit het budgetkader zorg te halen en naar de gemeente over te hevelen. Dit artikel is, afgezien van de vaagheden, enigzins achterhaald