Verzekeraars moeten wat minder defensief de discussie aangaan over samenwerking en concurrentie. De schaarste aan geld en personeel maakt een nieuwe balans tussen samenwerken en concurreren noodzakelijk, zei Wouter Bos, bestuursvoorzitter Menzis, op het Zorgvisie-congres over dit thema. “Laten we eens doordenken over regionale samenwerkingsverbanden die samen zorg regelen in een regio, waarbij individuele instellingsbelangen ondergeschikt zijn aan het regionale belang van een evenwichtig zorgaanbod.”
Verzekeraar Wouter Bos ziet toekomst voor zorgverzekeraars. Maar de huidige problematiek in onze zorgsector met de diverse branches staan niet op zijn perspectief te wachten, want het gaat hen over de huidige problematiek en de opvolgende crises met onrechtvaardige consequenties voor patiënten, hun familie en voor de zorgprofessionals. De toegang tot de zorg lijkt mislukt of dreigt te mislukken. “Vergezichten” bevestigen het verblijf in “droomland” en zijn nu niet passend meer: Wouter Bos u bent te laat!
Wouter Bos blijkt ineens aanhanger van een Nationaal Zorgfonds.
Google maar op ‘ bouwstenen voor een Nationaal Zorgfonds ‘ .
(Bos zal zich overigens financieel ongetwijfeld prima kunnen redden zonder een belangrijke rol voor Menzis.)
Verstandige woorden van Menzis. Maar als de regionale zorg een “speeltje” wordt van een enkele zorgbestuurder en twee zorgverzekeraars krijgen we wellicht ook een dynamiek die niet perse draagvlak heeft in de samenleving. Moeilijke keuzes maak je alleen met burgers (anders.. zie laatste verkiezingen) Dus op zoek naar vormen van democratisering.
Dat wordt eindelijk eens tijd Wouter. Tot nu toe betaalde de zorgverlener de hoge prijs om alles in stand te houden zodat de zorgverzekeraars de mooie schone schijn konden etaleren naar de “klant”.
Beste Wouter,
Eigenlijk pleit je voor het representatie-model. D.w.z. één ( of maximaal 2 ) zorgverzekeraar onderhandeld met het ziekenhuis of met de huisarts , namens alle andere zorgverzekeraars. Dit doet geen “ inbreuk op de bedoelingen” van de stelselwijzigingen in 2006. Toen was o.a. de redenering dat de zorgverzekeraar die het beste ( lees het goedkoopste) zorg kon inkopen , die kon vervolgens lagere premies aanbieden en dus meer verzekerden aantrekken. Deze vorm van concurrentie zou dus leiden tot een beheerste kostenontwikkeling. Maar in de praktijk blijkt dat de belangrijkste factor voor de verschillen in de nominale premies tussen zorgverzekeraars niet “ het resultaat op de zorginkoop” is, maar de verschillen in de “ inzet van eigen vermogens en beleggingsrendementen”. [ Zijn zorgverzekeraars “ verzekeraars van zorg “ of “ beleggers”. Zie mijn nieuwe boek “ De toekomst van de zorg en het zorgstelsel “. ] Het representatie-model voorkomt het gevaar waar Wouter Bos – terecht- op wijst. En geeft een sterke stimulans aan de institutionele rol van zorgverzekeraars. Deze “ institutionele” invulling van de zorginkoop-rol is bovendien ook veel effectiever als het gaat om de kostenbeheersing. In genoemd boek heb ik dit concreet uitgewerkt. Ook wil ik erop wijzen dat dit een sterk reducerende invloed heeft op de registratie – en administratieve lastendruk. ( b.v. landelijk uniform tarieven voor de declaratie van de door de zorgverzekeraar met het ziekenhuis uitonderhandelde omzetplafond /aanneemsom of een type contract met de huisartsen.
Tot zover, Guus van Montfort.