Ziekenhuizen en medisch specialisten moeten afspraken maken over het organiseren van de Juiste Zorg op de Juiste Plek (JZOJP). In deze afspraken moet ook oog zijn voor de mogelijke inkomstenderving voor specialisten als zorg uit het ziekenhuis wordt verplaatst. Dat zeggen David Ikkersheim (KPMG Health) en Steven Lugard (Performation).
Het advieskantoor en de data-analist werken
Ik zal het wat vriendelijker stellen. Vanaf ongeveer halverwege mijn vorige reactie:
En orthopedische chirurgie wel blijven vergoeden middels verrichtingsfinanciering, zoals dhr. Ikkersheim adviseert? Dan ziet hij uitkomstfinanciering, wat een bijna unanieme Tweede Kamer en het kabinet willen, over het hoofd. Of hij denkt dat dat niet te combineren is met De Juiste Zorg Op De Juiste Plek (DJZODJP), wat ook een denkfout is.
In kwaliteitsfinanciering volgens mijn uitwerking spelen de uitkomsten waar mogelijk en werkbaar de hoofdrol, wordt er per patiënt betaald maar binnen dat kader (beter) voor (betere) kwaliteit, en is er dus geen sprake meer van verrichtingsfinanciering. Dat geeft DJZODJP een flinke stimulans.
Verder vind ik het voorbeeld van de e-health niet goed gekozen. Want is een arts nou zo veel minder tijd kwijt aan een e-consult dan aan een normaal? En kan de hij/zij dan de (ernst van de) klacht net zo goed inschatten? De patiënt is er wel minder (reis)tijd aan kwijt, maar daar houdt het m.i. ook wel zo’n beetje op.
Tot slot lijkt het erop dat ook t.a.v. DJZODJP specialisten in loondienst veel beter is dan MSB’s, om organisatorische redenen (zonder dat ze daardoor netto salaris hoeven in te leveren). Maar daarover lees ik niets in het artikel?
De intentie van de bedenker(s) van de DBC’s was goed: één aanneemsom voor diagnostiek en behandeling, per soort) aandoening per patiënt. Waarbij de som gecorrigeerd zou moeten worden voor de zorgzwaarte. De — uiteindelijke — uitwerking is echter een regelrecht fiasco geworden: grotendeels (nog steeds) verrichtingsfinanciering, gebet in een administratief draconisch systeem. Dat ook nog eens enorme ruimte bood voor upcoding.
Hoe dat fiasco ooit heeft kunnen ontstaan is me niet duidelijk geworden, maar op dit punt vind ik de analyse van de heren Ikkersheim en Lugard dus niet overtuigend.
En orthopedische chirurgie wel blijven vergoeden middels verrichtingsfinanciering, zoals dhr. Ikkersheim adviseert? Met alle respect, maar dan heb je het principe van uitkomst/kwaliteits/waardefinanciering echt niet begrepen.
Verder vind ik het voorbeeld van de e-health niet goed gekozen. Want is een arts nou zo veel minder tijd kwijt aan een e-consult dan aan een normaal? En kan de hij/zij dan de (ernst van de) klacht net zo goed inschatten? De patiënt is er wel minder (reis)tijd aan kwijt, maar daar houdt het m.i. ook wel zo’n beetje op.
Ik ben het wel eens met Ikkersheim en Lugard dat de huidige grotendeels verrichtingsfinanciering De Juiste Zorg Op De Juiste Plek in de weg staat. Maar ik ben niet onder de indruk van hun verdere analyse, en nog minder van hun oplossingen. Ook omdat ze de roze olifant in de kamer weigeren te zien: de MSB’s, daar waar specialisten in loondienst om diverse redenen veel beter zou zijn.
Door te stellen dat het systeem niet op de schop hoeft maak je je wel populair bij de politiek. Dat zal ook wel de intentie zijn. Maar het systeem moet wel veranderen. Niet alleen specialisten, maar ook ziekenhuizen worden afgerekend op DBC’s. Dus beide worden hard gestraft voor slimme innovaties, die beide overigens graag willen. In dit opzicht is DSW natuurlijk al veel verder door te pleiten voor populatiebekostiging.