Deregulering in de overgereguleerde zorg kan de oplossing zijn voor het personeelstekort, wachttijden en het zeer trage innovatietempo. Zorgverzekeraars en zorgaanbieders kunnen hier absoluut mee omgaan; gewoon elkaar vertrouwen en toetsbare afspraken maken!

Overigens ook in de care.

Ook ik sta hierdoor perplex. Het ontbreekt nog ten ene male aan behoorlijk inzicht in de kwaliteit van de (verschillende soorten) geleverde zorg door de diverse zorgaanbieders. Hoe moet je dan als zorginkopende zorgverzekeraar gaan onderhandelen? Elke keer voor de goedkoopste variant gaan? Dan gaan we nog wat leuks beleven.

[@GKMitrasing — Budgettering/omzetplafonds in de cure is inderdaad een teken van beperkt bestuurlijk vermogen. Tot dezelfde conclusie kwam ik enkele jaren geleden ook: zie https://gezondezorg.org/kem.php > Gebrekkige (vermeende) Kem-methoden.]

Kent U het artikel nog? van Bomhoff in Trouw? “Als de zorg geen ‘verzekering’ was, maar wat ambtelijk een ‘voorziening’ heet, dan mag gelden: op is op. Maar een verzekering is per definitie een open-einderegeling en moet dekking bieden op alle 365 dagen van het jaar.
Is de zorg een verzekering of een voorziening? Wat is het verschil tussen beiden en waarom doen we dan toch alsof het een voorziening is? Het is of privaat mét alle lusten lasten of het is publiek…
https://www.trouw.nl/opinie/zoveel-lof-verdient-schippers-niet~a6119bd8/
Overigens zou de WMg in haar huidige vorm sneuvelen als men deze liet toetsen bij het Europees Hof. Zie de evaluaties. De zorgpolderaars vonden dat echter geen goed idee.
Plafondcontracten? Budgettering door de overheid zelf en toch blijven
spreken van risicodragende verzekeraars? En van een verzekering überhaupt?
Stop es met die onzin…

Kennelijk slaat de paniek toe binnen VWS. Maar iets wat rond is past niet in een vierkant. Een bal past niet in Rubik’s kubus.