De wijkverpleging en de eerstelijnsverblijfbedden zitten aan de grenzen van hun capaciteit. Ze moeten door het personeelstekort steeds vaker nee verkopen. Door de stagnerende doorstroom raken ziekenhuizen overvol. Tijd om paal en perk te stellen aan de niet-gecontracteerde zorg, zegt Fundis-bestuurder Jeroen van den Oever namens brancheorganisatie ActiZ.
De eerstelijnsverblijfbedden (ELV) en de wijkverpleging
Ten eerste zou ik niet alle ongecontracteerde zorgaanbieders over 1 kam scheren. Dat is altijd verkeerd in mijn optiek en doet altijd enorm onrecht aan zorgaanbieders die het niet betreft. Zelfs per branche, ondanks dat de branche waar dhr. van den Oever over praat een branche is waar wellicht wat misstanden zijn. Er zijn enorme verschillen tussen deze ongecontracteerde aanbieders. Er zijn veel hele goede, zorgverbeterende en zorgvernieuwende aanbieders bij. Veel goede ideeën om de zorg beter te maken komen juist van deze aanbieders, waardoor ze later gecontracteerd worden (als ze niet vooraf al kapot gemaakt zijn door alle tegenwerking van buitenaf). De zorgverzekeraar koopt hun zorg vaak echter in eerste instantie niet in ‘omdat er al voldoende zorg is ingekocht’, wat niks zegt over de kwaliteit van de geleverde zorg. Wat dat betreft hebben ‘oudere’ gecontracteerde spelers het vaak veel makkelijker dan ongecontracteerde nieuwe aanbieders die er ondanks hun soms aantoonbaar betere kwaliteit en grotere klantgerichtheid niet doorheen komen. Naar mijn idee is de oplossing dan dus niet om het leven van de ongecontracteerde zorgverlener nog moeilijker te maken dan hij al is (machtigingsaanvragen, weigering acte van cessie, zelf moeten halen van eigen risico bedragen bij patiënten). De vraag is meer waarom er zoveel en zelfs steeds meer vraag is naar de ongecontracteerde aanbieder van zorg vanuit verwijzers en patiënten. Naar mijn idee komt dat doordat deze aanbieders dus iets zorginhoudelijks te bieden hebben wat andere aanbieders niet kunnen of mogen bieden. Wat mij betreft mogen die ongecontracteerde aanbieders, welke aantoonbaar kwaliteit leveren, de juiste kwaliteitscertificaten hebben behaald, kosteneffectieve oplossingen aanbieden en zich vrijwillig transparant en toetsbaar opstellen dus zeker bestaan naast de ‘oudere’ gecontracteerde en soms wat ingedutte zorginstellingen. Sterker nog; het is m.i. een must om die ‘oudere’ gecontacteerde aanbieders wakker n alert te maken/houden. Leve de keuzevrijheid!
Mij valt het op dat personeels krapte in de zorg vaak het gevolg is van onaantrekkelijke werkomstandigheden. Het moeten werken op de minuut omdat de financiers de duimschroeven aandraaien op de vergoedingen (thuiszorg, wijkverpleging, fysiotherapeuten) of medewerkers een rol krijgen die weinig meer te maken heeft met hun vak (psychiaters en GZ psychologen) noopt dat zorgprofessionals uit gaan kijken naar meer passende mogelijkheden. Het blokkeren van die alternatieven is een tijdelijke oplossing omdat het niet het initiële probleem oplost.Door beter na te denken over hoe je de professionals weer vreugde in hun werk kunt geven en ze te waarderen zullen ze meer loyaliteit vertonen.
Daar zou wat mij betreft de aandacht naar uit dienen te gaan.
hear hear!
Wellicht komen problemen en ontoelaatbare situaties (bekijk ook Jinek 10 september waar Carin Gaemers en Hugo Borst hun wanhoop uiten) eerder en objectiever aan het licht wanneer formatie / capaciteit structureel gemeten wordt ten opzichte van de te leveren klantopdracht. Nu rust er to the point nog een taboe op de ernstige krapte en blijven we in algemeenheden praten. En dan zijn klanten de dupe en komen zorgmedewerkers in gewetensnood. Het Improvement Model spreekt van de zogenaamde vierkantsvergelijking waarbij de initiele formatie vergeleken wordt met de dienstroosters, salarissen en de klantopdracht (gebaseerd op indicaties en zorgplan). Openheid hierover zou alle partijen dienen.
Zorg glijdt af naar crisissituatie’. Jeroen van den Oever het is al crisis in de zorg voor dat u het nu weet.