Van de zorgprofessionals voelt 47 procent zich schuldig over de zorgverlening van de eigen instelling; 30 procent van de naasten en mantelzorgers voelen zich schuldig over de zorg die zij kunnen bieden. Dat blijkt uit onderzoek naar de staat van de Nederlandse ouderenzorg dat onderzoeksbureau Motivaction heeft uitgevoerd in opdracht van ActiZ.
Tijdens het debat over ‘Het Nieuwe
Het idee, dat de zorg die ik altijd verleend heb ook door mantelzorgers en vrijwilligers gedaan kan worden, geeft me weliswaar een schuldgevoel-maar als je kijkt hoe de bankiers e.d. hun zakken gevuld hebben-heb ik redelijk goed opgepast!
@ Esther. Zoals ik al aangaf moeten we inderdaad wel extra zorg leveren aan ouderen die geen familie of vrienden hebben. Maar deze tijd kunnen we alleen vrijmaken als de overige 90% die wel familie en vrienden heeft, door mantelzorgers wordt geholpen. Overigens ben ik wat skeptisch over die tweedeling in de zorg die je noemt. In ons hele leven zie je dat rijkere mensen meer mogelijkheden hebben dan armere mensen, maar als ze oud worden, moet dit dan weer gelijk getrokken worden? De zorg die wij leveren moet additioneel zijn op de zorg die geleverd kan worden door familie en vrienden en niet andersom. En als rijkere mensen meer luxe zorg kunnen kopen dan armere mensen, is dat het geval.
Ik ben het eens met de hedendaagse noodzaak dat je een beroep moet doen op familie c.q. mantelzorgers. Zorgverleners kunnen niet meer aan de verwachte kwaliteit van de zorgontvangers voldoen als dat door de werkgever onvoldoende gefaciliteerd wordt (i.v.m. oplopende kosten en schaarste aan personeel). Maar wat als je geen familie hebt? En wat als je geen beroep kunt doen op vrijwilligers en mantelzorgers.
Is dit niet het begin van een hellend vlak en absolute tweedeling in de zorg. Wie het kan betalen, krijgt wel bepaalde zorg?
En zoals altijd, waar we zelf geen zin in hebben of geen tijd voor willen maken, dat moet een ander maar doen. Bijvoorbeeld opvoeden? Dat is iets voor school maar dan wel zoals men het wil, want anders steken we wel een vervelend handje uit.
Ik vind dat de verpleegkundige en zorgverleners hierboven echt wel een punt hebben. Als de zorgverleners niet meer te veel willen doen dan zullen de familieleden en vrienden vanzelf wel inzien dat ze ook iets moeten doen. Nu wachten ze liever af omdat ze toch weten dat het wordt ‘opgelost’ door de zorgverlener. Zoals een andere gezegde luidt: vele handen maken licht werk! Het is namelijk ook niet de bedoeling dat wij, de mantelzorgers, onder te veel druk komen te staan. Maar nogmaals ik vind niet dat de zorgverlener zich schuldig moeten voelen, maar juist de familieleden en vrienden!
Als fam.leden onderling al hun eigen weg kiezen in deze maatschappij, wat verwacht je dan wat zij voor inzet hebben naar hun naasten, wij leven in in een wereld met het gezegde, ieder voor zich en god voor ons allen. kijk maar eens goed om je heen.
Wat een wijze woorden, het gaat om het managen van verwachtingen van de klant en is zeker van toepassing voor mensen met een sociaal netwerk of kinderen.
Helaas blijft er een steeds grotere groep 80+ die geen of weinig netwerk meer (over)hebben of het netwerk is net zo oud.
@ zorgverlener. Eindelijk iemand die dit durft te zeggen. Ik ben ook blij dat Actiz dit inziet. Jammergenoeg ziet mijn vakbond FNV/Abvakabo dat nog niet in. Als bij alle ouderen hun familie en vrienden meehelpen dan wordt de kwaliteit van de zorg zoals het hoort te zijn. En voor de enkele bejaarde die geen familie heeft is dan ook tijd om deze goed te verzorgen en voldoende aandacht te geven.
We moeten stoppen met ons schuldig voelen over ons werk. In de beginjaren als verzorgde voelde ik me aan het einde van de dag schuldig over de zorg die ik leverde. Ik word betaald voor 6 dingen, ik doe er 8 maar de patiënt vraagt er 10. In het begin klaagde ik over werkdruk omdat ik dacht dat ik tekort schoot, maar nu ervaar ik minder werkdruk omdat ik vind dat als ik 8 dingen doe goede zorg verleen. Ik vind dat de familie en vrienden veel meer mogen gaan doen. Je kan je ouders of grootouders toch niet zomaar in een VVT-instelling stoppen en dan verwachten dat je geen vinger meer moet uitsteken. Toen mijn moeder naar een verzorgingstehuis ging hebben we met de familie afgesproken hoe we haar verder zullen helpen. Op deze manier is mijn moeder veel gelukkiger en haar behandelaar ook, want die heeft niet meer het idee dat ze tekort schiet. In NL zijn we het normaal gaan vinden dat je je familie en vrienden gewoon kan wegstoppen en je zorg en welzijn (en dan vooral aandacht) kan afkopen, walgelijk! Neem een voorbeeld aan de Spanjaarden die tenminste veel meer overhebben voor hun ouderen (kleren wassen, eten bereiden etc..).