Vrijwel alle zorgverzekeraars weigeren contracten met de Levenseindekliniek in Den Haag af te sluiten en een dekkende vergoeding af te spreken. Dat zegt directeur Steven Pleiter. ‘De enige verzekeraar waarmee een contract is gesloten, is Menzis. Het is schrijnend dat mensen voor hun allerlaatste zorg afhankelijk zijn van giften en donaties.’
Directeur Pleiter van de Levenseindekliniek zegt
De belangrijkste vraag is volgens mij of dit zorg is. Omdat dit een terrein is wat (meestal) na de zorg komt, wordt naar de zorg gekeken voor de actie, zoals de politie wordt gevraagd voor van alles en nog wat. Het actief beëindigen van een leven is volgens deze benadering geen zorg.
Wat is de core business van de Levenseindekliniek?
HA,Ha, meneer welness zo eenvoudig zal het ook niet vergaan, dat er omzichtigheid en controle hierop nodig is, is wel duidelijk.
Eergisteren had ik een meneer van de Levenseindekliniek aan mijn deur.
Hij had diverse spuiten in de binnenzak van zijn lange jas.
Zijn pupillen waren opvallend groot.
Op hijgerige wijze stelde hij:
‘u had ons besteld? ‘
Ik reageerde dat er hier een misverstand in het spel moest zijn; weliswaar was mijn hond gisteren loops geworden, maar verder bood het leven mij nog best veel moois.
Meneer Levenseinde echter ging hiermee niet akkoord.
‘Iedereen die geconfronteerd wordt met de ultieme consequenties van hun keuze, iedereen schrikt. Dat is deel van het acceptatieproces. ‘
Levenseinde stroopte mijn mouw alvast op.
‘Mooie vaten’ , zo hijgte hij.
Gelukkig dat mijn loopse hond niet haar dag had.
Middels een ferme beet in het achterwerk van Levenseinde werd het hem duidelijk dat hij niet welkom was.
Levenseinde riep ons toe, kijkend op zijn verfrommelde agenda, dat het hem speet!
Eigenlijk was hij besteld door de buurvrouw, zo bleek achteraf.
Foutje, bedankt.
Het is ook raar vanuit de marktwerking- gedachte gezien. Er is onder de klanten blijkbaar veel vraag naar deze kliniek. Waarom dan daar geen zorg inkopen? Omdat het hele feest uiteindelijk gaat om kostenbudgettering.
Goed initiatief dat toch om begrijpelijke redenen niet wordt gefinancierd. Het gaat hier immers om een verruiming van het zorgaanbod en dat kost geld. Maar ook de kosten per patiënt zijn veel hoger dan wanneer de huisarts zijn verantwoordelijkheid neemt. Daar hebben die huisartsen veelal geen zin in. Veel huisartsen die hun verantwoordelijkheid nu nog wel nemen, zullen hier snel mee stoppen zodra een doorverwijsbriefje naar een levenseindekliniek volstaat. De zorgverzekeraars hebben er daarom alle belang bij om deze ontwikkeling tegen te gaan en de huisartsen te blijven aanspreken op hun verantwoordelijkheid.